Ένας υπερήφανος Άγριος…

Ο Λύκος… Ένα σύμβολο για πάρα πολλούς αρχαίους πολιτισμούς και φυλές, με σημαντική θέση στην μυθολογία του κάθε λαού. Στις παλαιότερες κοινωνίες της προϊστορίας οι λύκοι είχαν έναν ξεχωριστό σεβασμό, καθώς ήταν «δάσκαλοι» για τους ανθρώπους, οι οποίοι τους έδιναν μία σημαντική θέση θρησκευτικού συμβόλου στα τοτέμ τους. Ο λύκος είναι από τα πιο παρεξηγημένα άγρια ζώα σήμερα και από τον αντιπαραδοσιακό άνθρωπο, θεωρείται ως η προσωποποίηση του κακού. Παρ’ όλ’ αυτά ο λύκος δεν μισούσε τον άνθρωπο ποτέ, ούτε ο άνθρωπος τον λύκο σε παλαιότερες εποχές και φυλές. Αν και αργότερα ο ζωτικός χώρος του λύκου απειλήθηκε εκτεταμένα, οι επιστήμονες σήμερα τείνουν στο συμπέρασμα ότι δεν αιχμαλώτισε ο άνθρωπος τον λύκο για να τον εξημερώσει, αλλά συνέβη το αντίθετο. Πρώτος ο λύκος πλησίασε τις ομάδες των ανθρώπων για φαγητό, ώστε να αρχίσει σταδιακά να συμβιώνει με αυτούς. Οι λύκοι, είναι γνωστοί για τις δυνάμεις προσαρμογής και την εξέλιξή τους. Έχουν έναν κοινωνικό και ευφυή χαρακτήρα. Ζουν σε πολύ καλά οργανωμένες αγέλες με σεβασμό στην ιεραρχία αλλά και με υψηλό αίσθημα υπερηφάνειας. Συμβολίζουν την ενότητα και την αντοχή. Αντιπροσωπεύουν επίσης την αφοσίωση και τη φιλία, ιδίως σχετιζόμενοι με τους απογόνους τους τα σκυλιά.  Πολλές φορές ο χαρακτήρας τους, τους κάνει μοναχόλυκους. Ο λύκος όμως είναι τρομερά πιστός στο ταίρι του και έχει ισχυρή την αίσθηση της οικογένειας. Το όπλο του στην μάχη δεν είναι τόσο η δύναμη, αλλά κυρίως η εξυπνάδα και η τακτική. Επίσης είναι ένας τέλειος ανιχνευτής! Οι ινδιάνοι που ήταν νομάδες είχαν τον Λύκο σαν δάσκαλο – ανιχνευτή  για το πώς ζει κυνηγώντας και πως ελέγχει την περιοχή του. Ο ζωτικός χώρος είναι μία έμφυτη αίσθηση που έχει. Ο Λύκος δεν  δέχεται όρια. Ο Λύκος είναι αυτός που ορίζει τα όριά του. Ο Λύκος είναι αυτός που έθρεψε τον ιδρυτή της «αιώνιας Ρώμης» κατά τον μύθο των Ρωμαίων. Ο «γυιος της Λύκαινας» όρισε αργότερα τα όρια της Ρώμης: Της «Τάξης μέσα στο Χάος». Στις φυλές του Καυκάσου ο Λύκος απεικονίζεται με λευκό φως συμβολίζοντας την έννοια του έθνους. Οι Κινέζοι βλέπουν τον λύκο ως τον φύλακα του ουράνιου βασιλείου, ενώ οι Ιάπωνες τον θαυμάζουν για την επιμονή και την γρήγορη δράση του κατά την επίθεση. Στην Αρχαία Ελλάδα οι Λύκοι ταυτίζονταν με τους μύστες ιερείς. Σε πολλά μυστήρια οι υψηλόβαθμοι αυτοί μύστες, συμμετείχαν στις ηλιακές τελετές του αστέρα Σείριου, του αστερισμού του Κυνός (Σκύλου). Το γιατί σχετίζονταν με τον Λύκο,  μπορούμε να το ανιχνεύσουμε στο συνθετικό «λυκ». Ανατρέχοντας στο λεξικό «Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Ι. Σταματάκου», και στο λήμμα «Λύκη», διαβάζουμε:

«Λύκη (=φως), απηρχαιωμένη λέξις, εξ ης τα: λυκάβας, λυκόφως, λύχνος, λύγδος, λευκός, λατ. Luceo, luna (luc-na), lux κλπ.».

Βλέπουμε, ότι η σημασία του «λυκ» είναι εκείνη του φωτός και μάλιστα του ηλιακού ή αστρικού. Εξ ου και το λατινικό «Lucifer» που πήρε αρνητικό φορτίο τελικά. Οι μεμυημένοι λοιπόν ήταν οι πεφωτισμένοι. Ο Φοίβος Απόλλων, ο αγαπητός θεός μας, καλείται και Λυκ-ωρεύς, ο φύλαξ τού φωτός. Ωρώ = φυλάττω. (όπως λέμε σήμερα επίσης θυρ-ωρός ο φύλαξ τής θύρας ή ακται-ωρός ο φύλαξ τής ακτής κλπ.)

Ο λύκος λοιπόν είναι έκφραση του ηλιακού πνεύματος και του ανώτερου πνευματικού Εγώ. Μας διδάσκει πως να αναπτύσσουμε θάρρος, δύναμη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Τα χαρακτηριστικά του λύκου περιλαμβάνουν την υψηλή ευφυΐα, την πίστη, την επιβίωση, την πειθαρχία, την ομαδικότητα, τη συμπόνια και την οικογένεια.