Από την γέννηση του νέου-ελληνικού έθνους, προσπαθούμε ως λαός να γίνουμε “Ευρωπαίοι”. Προσπαθούμε συνεχώς και σε κάθε επίπεδο, πολιτιστικό, πολιτικό, κοινωνικό, να αντιγράφουμε τις εξελίξεις στην Δύση ή απλά να συμμετέχουμε σε αυτές, θέλοντας έτσι να βρούμε μια ταυτότητα που ποτέ δεν είχαμε από μόνοι μας. Όντας όμως ένας λαός που δεν έγινε ποτέ έθνος, υπό την έννοια της ανακάλυψης της αυθεντικότητάς του, αδυνατούμε να γίνουμε δημιουργοί, και μένουμε ως μεταφραστές της Δύσης. Ακολουθούμε τα μονοπάτια που ανοίγουν άλλοι.
Ποτέ δεν κάναμε την απαραίτητη εσωτερική στροφή ώστε να βρούμε την φυσιογνωμία μας, να δουλέψουμε πάνω σ’ αυτή και να αποκτήσουμε μία αυτοεπιβεβαιωμένη ύπαρξη, η οποία κατ’ επέκταση να γίνει και δυναμική εξωτερίκευση μιας μοναδικής ταυτότητας που θα είχε πολλά να προσφέρει στο μεγάλο ποτάμι του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αντιθέτως, ειδικά σε περιόδους κρίσης και ιδεολογικού αδιεξόδου, ο νεοέλληνας έστρεφε πάντα το βλέμμα του στις ταυτότητες της Ευρώπης, προσπαθώντας να αντιγράψει τις πολιτικές εξελίξεις και ρεύματα, μόνο όμως εξωτερικά, πρόχειρα, επιφανειακά, μη αντιλαμβανόμενος ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μίας συγκεκριμένης κοινωνικής και πνευματικής διεργασίας, κάποιων κοινωνικών εξελίξεων που η Ελλάδα δυστυχώς δεν πέρασε ιστορικά και ενός ουσιαστικού περιεχομένου το οποίο μονίμως δεν κάνουμε τον κόπο ΕΣΤΩ να προσέξουμε. Σαν να παίρνουμε δηλαδή ένα έτοιμο ωραίο ρούχο για να το φορέσουμε και να θέλουμε αυτό να μας δώσει και το lifestyle που έχουμε δει σε άλλους. Γνήσιο γνώρισμα της νεοελληνικής κοινωνίας και δυστυχώς, ειδικά της νεολαίας που επιζητά την ανανέωση. Αυτή μας η τάση για αντιγραφή, μάλλον επιτείνει την εθνική μας ανασφάλεια και το σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ματαίως άνθρωποι όπως ο Πλήθων Γεμιστός, ο Περικλής Γιαννόπουλος ή ο Λίνος Καρζής προσπάθησαν να μας “στρίψουν το κεφάλι” προς τον εσωτερικό μας ήλιο. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας που μας διατρέχει ως νεοέλληνες – εκσυγχρονιστές “wannabe” Δυτικούς, μας κάνει πάντα να θέλουμε το έτοιμο, φανταχτερό, ξένο «προϊόν» χωρίς πολύ κόπο. Να ακολουθούμε το ρεύμα. Να πηγαίνουμε όπου κατευθύνονται οι άλλοι που βλέπουμε, αγνοώντας το πίσω από την επιφάνεια. Την κινητήρια δύναμη. Είναι καλό βέβαια να αφομοιώνουμε τις καλές ιδέες από το εξωτερικό, αλλά η αφομοίωση απαιτεί να έχουμε πρώτα μία δική μας κουλτούρα. Στα σύγχρονα Βαλκάνια βλέπουμε κάτι που μας αρέσει και καταφεύγουμε στην απομίμηση. Απαξιώνουμε την δημιουργία ενός γνήσιου πολιτισμικού στίγματος, προτιμώντας τις απομιμήσεις. Δεν επιβεβαιώνουμε έτσι την ευρωπαϊκότητά μας, αλλά αντιθέτως ακολουθούμε την συμπεριφορά ενός λαού σε σύγχυση (και μάλλον άγνοια) ταυτότητας, που είναι σε κάθε του έκφανση “οπαδός” και ποτέ “δημιουργός”. Ας μην περιμένουμε όμως ποτέ να προσφέρουμε έτσι κάτι στην Ευρώπη.
Το οξύμωρο μάλιστα είναι, ότι η ελληνική πηγή, είναι αυτή που έχει να προσφέρει τις πιο φρέσκες ιδέες για την Ευρώπη. Εμείς λέμε ότι εάν θέλουμε την αναγέννηση της Ευρώπης, πρέπει να επαν-ανακαλύψουμε την Ελλάδα. Η διαχρονικότητά της είναι δύναμη αναγέννησης. Δεν το λέμε αυτό εθνικιστικά, αλλά τουναντίον το λέμε φιλοσοφικά. Αυτό έχει μεγάλη σημασία να τονιστεί, γιατί από διάφορους παραδοσιακούς δρόμους μπορεί κανείς να οδηγηθεί στην πηγή του αυθεντικού φωτός, και όχι μόνο από τον δρόμο που ακολουθούμε εμείς συγκεκριμένα. Στην Ελλάδα, κινήσεις τέτοιου χαρακτήρα, είναι ελάχιστες και ολιγομελείς γιατί είτε -ορθώς- εργάζονται σε πολιτιστικό επίπεδο, είτε αν είναι μεταπολιτικού χαρακτήρα είναι εσωστρεφείς αναγκαστικά λόγω του πολύ αρνητικού κοινωνικού περιβάλλοντος, είτε είναι ανάγκη να κάνουν εργασία θεμελειώδη που δεν έχει γίνει ως τώρα.
Σε πολιτικό λοιπόν επίπεδο στην σύγχρονη Ελλάδα, αναλωνόμενοι σε αντιπαλότητες, κοινωνικά και εθνικά θέματα, σπανίως αφιερώναμε εργασία στην καλλιέργεια μιας νέας γενιάς. Η εργασία επί πνευματικών θεμελίων που ελάμβανε χώρα στην Ευρώπη, στην Ελλάδα συστηματικά παραλείπονταν, με αποτέλεσμα ο έμφυτος εθνικισμός των Ελλήνων να μην αποκτά ποτέ μία πολιτισμική ταυτότητα και ή να εκτονώνεται σε αντίδραση ή να καταλήγει σε παράγοντα διχασμού. Πριν την πολιτική, τίθεται η προϋπόθεση της παιδείας. Της πνευματικής καλλιέργειας. Χωρίς διάπλαση κουλτούρας και αξιακού συστήματος, όλα τα Δυτικά πολιτικά συστήματα, ασχέτως της φιλοσοφικής τους προσέγγισης, είναι ξένα. Φιλελευθερισμός, Μαρξισμός, Αναρχισμός, Φασισμός, αγγλικές – γαλλικές – ρωσικές παρατάξεις, Δεξιά, Αριστερά, Νέα Δεξιά, Ανανεωτική Αριστερά, Οικολογία, Σοσιαλισμός, Τρίτος Δρόμος… Πάντα προσπαθούμε να πάρουμε κάτι που μας άρεσε απ’ έξω και να το πλασάρουμε στην Ελλάδα χωρίς την προαπαιτούμενη δημιουργική εργασία, δηλαδή την πνευματική κατάκτηση. Άδεια πουκάμισα που είναι λιγότερο ή περισσότερο, ασύμβατα με την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του λαού μας. Δεν είναι γέννημα της δικής μας ψυχής. Αντιθέτως με όλες αυτές τις ιδεολογικές τάσεις που είναι επί το πλείστον παράγωγα του Διαφωτισμού και του νεωτερικού κόσμου, τα Παραδοσιακά κινήματα σημαίνουν Μύηση και Πολιτισμός. Όσον αφορά την Μύηση… Παράδοση και Σχολή είναι ταυτόσημες έννοιες. Η Παράδοση είναι το αντίθετο του Συντηρητισμού. Απογυμνώνει τις αξίες, τις έννοιες και τις ιδέες, από τις εκάστοτε μορφικές τους εκφράσεις. Σημαίνει να πηγαίνεις ενάντια στο ρεύμα του ποταμού, με προορισμό την καθαρή πηγή του. Και σε προσωπικό επίπεδο, στην ανακάλυψη και κατάκτηση του ανώτερου εαυτού σου. Αυτό είναι Καλλιέργεια και Διαμόρφωση. Και θέλει πολύ κουπί. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος που δεν είναι δημοφιλής, αλλά έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει μακροπρόθεσμα γιατί είναι ο δρόμος της δημιουργίας, με αποτέλεσμα μία ολόκληρη πολιτισμική άνθιση. Και όλα τα ρεύματα του νεωτερικού συστήματος, ακόμη κι αν νομίζουν ότι αμφισβητούν τον σύγχρονο κόσμο (όπως π.χ. ο μαρξισμός, ο αναρχισμός, κλπ) στην ουσία είναι τμήμα του και χωρίς να το αντιλαμβάνονται είναι κύκλοι μέσα στους κύκλους ενός συστήματος που αυτοανατρέπεται εσωτερικά, διαρκώς ανανεούμενο. Προτιμούν αυτοί άλλωστε την μαζική συσπείρωση και αντίδραση, έναντι της διαμόρφωσης και τελικά ποτέ δεν καταφέρνουν να ανθίσουν. Η αλλαγή της κοινωνίας προϋποθέτει την αλλαγή ατόμων. Οι άνθρωποι συνήθως δεν αντιλαμβάνονται την διαφορά μεταξύ ταραχών και επανάστασης. Η επανάσταση είναι μία βαθιά διαδικασία κοινωνικής αλλαγής και όχι και όχι κάποια επεισόδια. Διαμόρφωση σημαίνει μία βιωματική μετάλλαξη ανθρώπων με ολότελα διαφορετική κοσμοαντίληψη, έκφραση, συμπεριφορά, δράση, αισθητική και η “τήξη” αυτών σε ένα έθνος μέσα στο σύγχρονο κοσμοπολιτικό πεδίο. Αυτή είναι η γέννηση ενός νέου σύμπαντος! Κατ’ αρχήν όμως, όπως γράφει ο σπουδαίος Rene Alleau που απεβίωσε πρόσφατα, χρειάζεται να φύγουμε από την ριζοσπαστική κριτική στον νεωτερισμό, όπως του Μάρξ και να περάσουμε στην αξιακή κριτική στον νεωτερισμό, όπως του Rene Guenon (René Guénon et l’actualité de la pensée traditionnelle). Εδώ, μια και αναφερθήκαμε στον Rene Alleau, που έγραψε αρκετά για την αλχημεία, πρέπει και να διασαφηνιστεί -για άλλη μια φορά- ο ορισμός της Κοινότητας. Η Παραδοσιακή Κοινότητα δεν είναι απλά μια “οικογένεια” αλλά είναι -όπως μία Πλατωνική πολιτεία- ένα αλχημικό εργαστήριο μετάλλαξης. Δηλαδή σχολή. Κάθε δράση εσωτερική και εξωτερική, έχει σημασία βιωματικής διαμόρφωσης. Σε όλους τους Παραδοσιακούς πολιτισμούς ο θεμέλιος λίθος της εσωτερικής δομής τους ήταν η Μαθητεία. Ιερός δεσμός ανώτερος και από αυτόν της οικογένειας, καθώς λειτουργούσε σε διαμορφωτικό πνευματικό επίπεδο. Στις σύγχρονες κοινωνίες ή κοινότητες, αυτός ο άξονας δεν υπάρχει (ή είναι ένα εκπαιδευτικό σύστημα καθαρά επαγγελματικού προσανατολισμού) κάνοντας την ειδοποιό διαφορά.
Είπαμε προηγουμένως ότι τα διάφορα κινήματα σήμερα προτιμούν την συσπείρωση σύντομα με βάση έναν κοινό παρανομαστή, έναντι της μετάλλαξης, που σημαίνει Σχολή. Στην σύγχρονη Ελλάδα ποτέ δεν δόθηκε σημασία στην παιδεία. Θέλουμε πάντα να πάμε κατευθείαν στο επίπεδο της μαζικότητας, της εξωτερικής δράσης, χωρίς εσωτερική. Στην Δυτική Ευρώπη αντιθέτως, δίνεται περισσότερη σημασία στην εκπαίδευση γιατί όταν ασχολούνται με την πολιτική, άνθρωποι που δεν έχουν λάβει πολιτική εκπαίδευση, δημιουργείται πρόβλημα. Ειδικά αν δεν έχουν την ικανότητα της διάκρισης και ανάλυσης, είναι ουσιαστικά τυφλοί που βαδίζουν σε σύγχυση, με ότι συνέπειες μπορεί αυτό να έχει… Πόσο μάλλον όταν απαιτείται η κατανόηση των πολιτισμών, των ανθρώπων, των εννοιών, της φιλοσοφίας, για να αντιπαρατεθούμε στο σύγχρονο σύστημα. Μία αληθινή επανάσταση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο απαιτεί, πολύ περισσότερο από εκπαίδευση… την διαμόρφωση ενός Νέου Ανθρώπου.
Για να δημιουργηθεί ένα κίνημα που θα πραγματοποιήσει ή θα φέρει επανάσταση, θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσει και να γαλουχήσει αληθινούς Επαναστάτες. Έναν βασικό πυρήνα με κοινή κοσμοθέαση, κοινές αξίες και κοινό τρόπο. Απαιτείται ένας Μύθος και μία έμπνευση πολύ πιο δυνατή από αυτή του συστήματος. Ένας Επαναστάτης είναι ο φορέας ενός Νέου Πολιτισμού και καμία σχέση δεν έχει με όποιο δήθεν ανατρεπτικό στοιχείο συνδέεται σήμερα με αυτή την λέξη. Άλλο επανάσταση και άλλο αντίδραση. Αυτός ο πυρήνας ανθρώπων μπορεί να εμπνεύσει και να επηρεάσει έναν ευρύτερο κοινωνικό κύκλο δημιουργώντας ένα κίνημα, (αισθητική, τέχνη, πολιτισμός, αντιλήψεις, νοοτροπία, κλπ) το οποίο με τη σειρά του μπορεί να καθοδηγήσει μία αληθινή επανάσταση. Χωρίς αυτόν το μικρό «έθνος», δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει ένα κίνημα στον επόμενο κύκλο επέκτασης. Είναι τα θεμέλια από τα οποία κρίνεται μία σταθερή κατασκευή. Χωρίς αυτά, οτιδήποτε προσπαθεί κανείς να κτίσει με ασύνδετα υλικά, που δεν έχουν λιώσει σε ένα νέο, ομοιογενές, δυνατό κράμα, είναι καταδικασμένο αργά ή γρήγορα να διαλυθεί. Και αν δεν διαλυθεί, το αποτέλεσμα σίγουρα επανάσταση δεν θα είναι, αλλά μια μάταιη αντίδραση. Είναι σαν να συναθροίζονται άτακτοι να πολεμήσουν έναν ισχυρό στρατό. Βέβαια οι διαμορφούμενες συνθήκες πολλές φορές απαιτούν άμεση αντίδραση και δεν αφήνουν χρονικά περιθώρια. Ειδικά σε τέτοιες συνθήκες όμως, όπως μας διδάσκει και η ιστορία της πτώσης της Ρώμης και του Βυζαντίου, είναι που απαιτείται η ανέγερση πνευματικών κάστρων, ειδάλλως δεν μπορεί να υπάρξει καμία αποτελεσματική αντίδραση. Ο προσδιορισμός του εχθρού προϋποθέτει τον προσδιορισμό του εαυτού μας. Δυστυχώς οι αντιδραστικοί απαξιώνουν αυτή την πιο σημαντική δράση, γιατί την βλέπουν ως αδράνεια ή χάσιμο χρόνου. (Δράση, όχι Αντίδραση)
Για να καταλήξει να πραγματοποιηθεί μία γνήσια επανάσταση, πολλά παίζουν ρόλο. Ένα ελπιδοφόρο κίνημα δεν είναι βέβαιο αν θα πραγματοποιήσει τελικά επανάσταση ή θα παρακμάσει. Το πιο επίπονο και σημαντικό στάδιο είναι το πρώτο. Τα θεμέλια. Αυτό σημαίνει: Δράση με νόημα διαμόρφωσης. Δεν περιμένουμε φυσικά με άρθρα στο διαδίκτυο ή με το περιοδικό να γαλουχήσουμε συνανθρώπους. Αυτό θα ήταν μια αστεία αυταπάτη. Μέσω αυτών θέλουμε μόνο να ηχήσουμε μια σάλπιγγα. Ήδη ηχεί και από άλλους. Η μικρή μας συντροφιά έχει αναπτύξει ωραίες δραστηριότητες αλλά για το μέλλον η φαντασία μας καλπάζει. Περιμένουμε νέους ανθρώπους με νέες ιδέες, να εγκαταλείψουν τις ιδεολογικές ταυτότητες του παρελθόντος και να διαμορφώσουμε με φαντασία και αγωνιστικότητα, μια νέα τάξη στο παγκόσμιο χάος. Την Τάξη της Νίκης. Προετοιμάζοντας ένα νέο “Εμείς”, παίρνουμε το δύσβατο μονοπάτι των λίγων και του αντικομφορμισμού. Αυτό το μονοπάτι όμως της Διαμόρφωσης, είναι πιο συναρπαστικό γιατί είναι ανεξερεύνητο.
