“Λύκοι, σας παρακαλώ μην κλαίτε” του Φάρλεϋ Μόατ

«Κάπου πέρα από την ανατολή ούρλιαξε ένας λύκος, μακρόσυρτα, ερωτηματικά. Τη γνώρισα τη φωνή, γιατί την είχα ακούσει τόσο συχνά. Ήταν ο Τζωρτζ, που έψαχνε στην ερημιά τη μάνα με το κουτάβι. Μα για μένα ήταν μια φωνή που μου μιλούσε για έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο απ’ τον οποίο είχαμε πια αποξενωθεί εμείς οι άνθρωποι, έναν κόσμο που κάποτε ανήκε και σε μας προτού αποφασίσουμε να τον απαρνηθούμε, έναν κόσμο που εγώ τον είχα σχεδόν ξαναβρεί, μόνο και μόνο για να τον χάσω πάλι, εξαιτίας της δικής μου δυσπιστίας.» (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Ορδές αιμοβόρων λύκων κατασπαράζουν τα Αρκτικά καριμπού και η κυβέρνηση του Καναδά προσλαμβάνει τον φυσιοδίφη Φάρλεϋ Μόατ στην υπηρεσία της για να ερευνήσει το θέμα. Τον αφήνουν ολομόναχο πάνω στην παγωμένη τούντρα για να αρχίσει την αποστολή του και να ζήσει ανάμεσα στα ουρλιαχτά και στις αγέλες των λύκων. Ο Μόατ έρχεται γρήγορα σ’ επαφή με τα ζώα αυτά και ανακαλύπτει μια φωλιά, κατοικημένη όχι από αιμοβόρους ληστές αλλά από μια θαρραλέα και ευγενική οικογένεια, όλο φροντίδα και στοργή για τα μικρά της, που αγωνίζεται να τα θρέψει και να τα προστατέψει. Όσο ο Μόατ πλησιάζει περισσότερο τον κόσμο των λύκων, τόσο αρχίζει να συμμερίζεται μαζί τους το φόβο που τους προξενούν οι διαρκείς επελάσεις των κυνηγών, που παίρνουνε κεφάλια για να εισπράξουν την κατά κεφαλή αμοιβή, και των κρατικών υπαλλήλων που στέλνει η Κυβέρνηση για να ξεπαστρέψουν το ευγενικό αυτό ζώο από την Αρκτική. Το “Λύκοι, σας παρακαλώ μην κλαίτε” είναι μια από τις εξέχουσες αφηγήσεις για το μύθο και τη μαγεία του άγριου λύκου, και της θέσης του ανθρώπου ανάμεσα στα όντα της φύσης.