Άλλες δύο αυτοκτονίες είχαμε χθες. Στην Κρήτη έβαλε τέλος στη ζωή του ένας ακόμα επιχειρηματίας πατέρας τριών παιδιών. Βρέθηκε απαγχονισμένος μέσα στην επιχείρηση φανοποιείας που διατηρούσε στο Ηράκλειο. Αργότερα στην Λαμία, ένας 64χρονος γιατρός έπεσε από τον 5ο όροφο του νοσοκομείου της πόλης. Καλός γιατρός – ακτινολόγος, ήταν και μέλος του δημοτικού συμβουλίου, πρώην νομαρχιακός σύμβουλος, με μια υπέροχη οικογένεια με δύο μεγάλα παιδιά, είχε ξεκινήσει να κτίζει σπίτι, αλλά αυτοκτόνησε γιατί αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και είχε πέσει σε κατάθλιψη.
Η κατάθλιψη περισσότερο από το οικονομικό πρόβλημα, είναι η αληθινή μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Μίας κοινωνίας που ήταν βαθιά άρρωστη σε ιδεολογικό επίπεδο, εδώ και πολλά χρόνια. Όχι τώρα τελευταία. Η κοινωνία μας είχε σταδιακά αλλοτριωθεί σε τέτοιο σημείο που είχε χάσει εντελώς τις ζωτικές της δυνάμεις και τις είχε υποκαταστήσει από το εξοντωτικό κυνήγι της οικονομικών κατακτήσεων. Από έθνος μετατραπήκαμε σε “σύνολο ατομικοτήτων”. Κουρασμένων ραγιάδων της “σωφροσύνης” και της “λογικής”. Κατήφεια. Διάθεση κακή. Μιζέρια. Απαισιοδοξία. Είχαμε χάσει τα οράματα, τις αξίες και τις μεγάλες ιδέες. Όλα κατόπιν σχεδίου του συστήματος. Η παιδεία απονευρώθηκε. Στα σχολεία, ο Μαρξισμός είχε γονατίσει τις συνειδήσεις των παιδιών. Υλισμός και μηδενισμός στην τέχνη. Κίβδηλοι θεσμοί. Τα πανεπιστήμια έβγαζαν κενά γρανάζια του συστήματος. Στην πολιτική κυριάρχησε η “Soft ιδεολογία”. Οι κυβερνήσεις μετατράπηκαν σε οικονομικούς διαχειριστές. Η κοινωνία εθίστηκε στο κυνήγι του “lifestyle”, πάση θυσία, ακόμη και με δάνεια… Όσοι εργάζονταν σκέπτονταν πότε θα ’ρθει το Σάββατο για να ξεφύγουν. Αυτοί που ήταν άνεργοι σκέπτονταν πώς θα μπορούσαν να ζουν αν δούλευαν. Ερήμωσε η ύπαιθρος και οι άνθρωποι αστικοποιήθηκαν και καθηλώθηκαν στην εξάρτηση της τηλεόρασης και σε μία καθημερινότητα καθαρής σχιζοφρένειας. Το αποτέλεσμα είναι ότι στον σημερινό οικονομικό πόλεμο που δέχεται η πατρίδα μας από κύκλους του καπιταλιστικού συστήματος, για να φτωχύνει και να εξαγοραστεί, είμαστε τόσο ευάλωτοι, απογυμνωμένοι, ναρκωμένοι, κουρασμένοι, που όχι μόνο αδυνατούμε να παλέψουμε για την συνέχιση της ζωής μας, αλλά έχουμε πέσει και σε μαζική κατάθλιψη. Ένας πόλεμος διεξάγεται σε πολλά επίπεδα. Σήμερα έχουμε κανονικό πόλεμο αλλά με οικονομικά όπλα που πολλές φορές είναι πιο ισχυρά από τα συμβατικά. Ο μεγάλος λιμός που προκάλεσαν οι εβραίοι στην Ουκρανία το 1932 είναι ένα τέτοιο ακραίο παράδειγμα. Κάθε πόλεμος έχει και το πεδίο της ψυχολογικής ήττας του πληθυσμού, δια της προπαγάνδας. Πρέπει σήμερα να συνειδητοποιήσουμε ότι η τηλεόραση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μαζικό όπλο ψυχολογικού πολέμου. Ο τρόπος που μεταδίδονται οι ειδήσεις, οι εκφράσεις, οι λέξεις, οι εντάσεις, η τρομοκρατία, είναι όλα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΜΕΛΕΤΗΜΕΝΑ από τα ξένα κέντρα προπαγάνδας. Οι εταιρείες που σχεδιάζουν τα δελτία ειδήσεων και τα προγράμματα, είναι αμερικανικές με στελέχη του αμερικανικού στρατού. Ούτε οι τουρκικές σειρές είναι τυχαίες, ούτε η κατάθλιψη που μεταδίδεται από τα κρατικά προγράμματα. Όλα γίνονται βάση σχεδίου για την διαμόρφωση της μαζικής ψυχολογίας, με αποτέλεσμα την παθητικότητα, την αδυναμία αντίδρασης και τις αυτοκτονίες.
Δεν είναι αποκλειστικά το οικονομικό πρόβλημα. Είναι ζήτημα ψυχής. Η κοινωνία μας αυτοκτονεί γιατί έχει χάσει την τρέλα για ζωή.
Όλα αυτά τα χρόνια είχε εθιστεί μία ολόκληρη γενιά στο κυνήγι μίας κούφιας κοινωνικής καταξίωσης βασισμένης στο “έχω” και μάλιστα ανταγωνιστικά προς τους υπολοίπους. Για να “είμαι αξιοπρεπής” πρέπει να αποκτήσω “πτυχία” (!!!), να έχω μόνιμη θέση σε γραφείο στο δημόσιο, να αποκτήσω αυτοκίνητο ή και αυτοκινητάρα, να αποκτήσω σπίτι, να αποκτήσω “γκόμενα” ή “γκομενο” με στιλ και μόνιμη δουλειά, να έχω λεφτά και “λαιφστάιλ”, να έχω άνεση, να διασκεδάζω με συγκεκριμένο στερεότυπο τρόπο και στα “in” κέντρα. Να ντύνομαι όπως επιβάλουν τα είδωλα του συστήματος. Ας είσαι ένας ακαλλιέργητος και άδειος άνθρωπος. Διαφορετικά είσαι “looseer”, αποτυχημένος. Το “φαίνεσθαι” είναι που έχει σημασία. Πρέπει να μπορείς επίσης να εξασφαλίζεις στα παιδιά σου τα πάντα για να ζουν άνετα και να περνούν καλά χωρίς καμία δυσκολία και κόπο. Να τους φτιάξεις σπίτι. Να τα στείλεις στο εξωτερικό για σπουδές. Όποιος δεν το κατάφερε σημαίνει ότι έχει αποτύχει σαν πατέρας… Και πρέπει έτσι να είναι κανείς μια ζωή σκλάβος αυτού του διαρκή αγώνα, χάνοντας την χαρά της ζωής. Χάνοντας την αληθινή ευτυχία. Την ζωή. Υπήρχαν και εποχές που χωρίς ανέσεις οι άνθρωποι των χωριών ήταν ευτυχισμένοι και γεμάτοι. Αυτή είναι μια καταναλωτική κοινωνία που σαπίζει την ψυχή. Η ελευθερία και η ασφάλεια που σου παρέχει αυτό το σύστημα δεν διαφέρει καθόλου από την ψεύτικη αίσθηση ελευθερίας και ασφάλειας που παράγει το αποτέλεσμα ενός ηρεμιστικού ή ναρκωτικού. Με μία μικρή διαταραχή της παροχής ασφάλειας του συστήματος, ξεσπά σύνδρομο στέρησης σε κοινωνικό επίπεδο. Μαζική κατάθλιψη. Φόβος. Ανασφάλεια. Αίσθηση ότι δεν υπάρχει αύριο. Γεμίζαμε το κενό της ζωής μας με κατασκευασμένες ανάγκες και τώρα μας μένει το κενό.
Να λοιπόν οι επιλογές σου: Ή να αυτοκτονήσεις ή να κάθεσαι και να γκρινιάζεις για την ζωή σου ή να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τρόπο ζωής. Σε αντίθεση με τους κενούς ανθρώπους που τα πάντα ήταν το χρήμα, η καριέρα, ο καταναλωτισμός, η κούφια κοινωνική καταξίωση και οι επιβεβλημένοι τρόποι συμπεριφοράς, εμείς αγαπάμε τη ζωή και τις αληθινές της αξίες. Δεν έχουμε ενταχθεί στα γρανάζια του συστήματος και δεν μας ενδιαφέρει το επιφανειακό “έχω” αλλά η κατάκτηση του ουσιαστικού “είμαι”. Τα πιο απλά πράγματα στη ζωή μπορεί να είναι και τα πιο όμορφα. Και κυρίως οι ανθρώπινες σχέσεις. Αγωνιζόμαστε για να απεξαρτηθούν οι νέοι από αυτό το σύστημα της μιζέριας και να αντικρίσουν τον ήλιο και την ωραία περιπέτεια της ζωής. Με τα πάνω της και τα κάτω της, αλλά με αληθινές αξίες και όνειρα που γεμίζουν την ψυχή με αισιοδοξία και πάθος. Πολλές φορές μπορεί να ακούμε το γνωστό: “Πότε θα σοβαρευτείς να τακτοποιηθείς; Πότε θα ωριμάσεις;” Εννοώντας πότε θα συμμορφωθούμε και θα γεράσουμε, εγκαταλείποντας τα όνειρά μας και τις αξίες που μας κρατούν πάντα νέους για να να γίνουμε “κάποιοι” στο κοινωνικό μοντέλο του κατεστημένου. Εμείς όμως έχουμε διαλέξει έναν άλλο τρόπο ζωής… Είμαστε αντικομφορμιστές. Έχουμε διαλέξει τον δρόμο της Ζωής και όχι της αυτοκτονίας. Γιαυτό και τους ανησυχούμε…
