Το τελευταίο διάστημα σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα αναπαράχθηκε με καταιγιστικό ρυθμό μία μάρκετινγκ εκστρατεία προώθησης της ταινίας “Don’t look up”. Από πολλούς ακούσαμε να επαναλαμβάνουν ότι είναι και η ταινία της χρονιάς. Δεν είναι όμως αυτή η ταινία της χρονιάς. Ναι, ο σεναριογράφος και εκδότης του αριστερού περιοδικού “Jacobin”, David Sirota λέει κάποιες αλήθειες, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε η ταινία να κολακεύει τα αυτιά του προοδευτικού φιλελεύθερου κοινού που την υποδέχθηκε με διθυράμβους. Είναι μία ιδεολογικά φιλελεύθερη και πολιτικά ορθή ταινία ανάλογη του προϊόντος “Γκρέτα”. Οι λαϊκιστές πολιτικοί, οι αμόρφωτες μάζες που τους πιστεύουν, οι κερδοσκόποι επιχειρηματίες και όλοι αυτοί που αδιαφορούν για την επερχόμενη καταστροφή ζώντας στον κόσμο τους και απέναντι σε αυτούς η λύση είναι οι επιστήμονες που αν τους ακούγαμε θα είχαμε διαφύγει του κινδύνου. Μέχρι εκεί.
Το τέλος του 2021 όμως έφερε μία άλλη επίκαιρη ταινία που δυστυχώς δεν είχε το δίκτυο μάρκετινγκ του Netflix και των φιλελέφτ και πέρασε απαρατήρητη. Και όμως πρόκειται για ταινία – γροθιά στην σύγχρονη δυτική κοινωνία με πολύ ουσιαστικότερο και βαθύτερο μήνυμα. Είναι η βρετανική παραγωγή “Silent Night” της Camille Griffin.
Η ταινία είναι ο εορτασμός της τελευταίας νύχτας Χριστουγέννων πριν από μια αποκάλυψη που θα καταστρέψει τον κόσμο. Η Nell, ο Simon και ο γιος τους Art διοργανώνουν ένα ετήσιο χριστουγεννιάτικο δείπνο στο εξοχικό τους κτήμα για τους παλιούς τους φίλους και τους συζύγους τους. Σταδιακά αποκαλύπτεται ότι υπάρχει μια επερχόμενη περιβαλλοντική καταστροφή και ότι αυτό το δείπνο θα είναι η τελευταία τους νύχτα. Και ενώ τα παιδιά τους, τσακώνονται αναπαράγοντας τις αχρείαστες απόψεις των γονιών τους για το ποιος φταίει για όλ’ αυτά, οι γονείς τους φαίνονται πλέον πεπεισμένοι από τις κυβερνήσεις και την επιστήμη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος διεξόδου από μία μαζική αυτοκτονία που θα τους γλυτώσει όμως από το να υποφέρουν. Έχουν πεισθεί από το σύστημα και έχουν πείσει και τα παιδιά τους ότι, πέρα από τον ανώδυνο θάνατο που αυτό τους προσφέρει, δεν αξίζει να κάνουν μία προσπάθεια σωτηρίας γιατί αυτή θα είναι απλά ένας επώδυνος θάνατος. Η λύση που τους δίνεται είναι να πάρουν οικειοθελώς το χάπι του ανώδυνου θανάτου, ακούγοντας τους συνετούς επιστήμονες ως θέσφατο και αναπόδραστη έκκληση στην λογική και να πεθάνουν ήρεμα και ευχάριστα σε ένα μικροαστικό ρεβεγιόν χωρίς ακραίες αντιδράσεις που είναι μάταιες. Το χάπι – δώρο της επιστήμης μάλιστα που τους απαλλάσσει από την πιθανότητα να υποφέρουν, λειτουργεί καλύτερα αν το πιουν με μία coca cola! Το γεγονός όμως ότι μία νεαρή κοπέλα μαθαίνει ότι είναι έγκυος και είναι βέβαιη ότι το σωστό είναι να αυτοκτονήσει και να σκοτώσει και το έμβρυο, κάνει τον μικρό γιο της οικογένειας να αντιδράσει εναντίον όλης αυτής της “σωφροσύνης”, αμφισβητώντας την βεβαιότητα και τα δεδομένα. Για τον αφυπνισμένο μικρό Art, ο δρόμος που έχουν διαλέξει όλοι γύρω του δεν είναι η λογική αλλά φαίνεται να είναι μία παράνοια και αρχίζει να πιστεύει ότι η αλήθεια που έχουν δεχθεί όλοι μπορεί και να μην ισχύει. Μπορεί και να είναι προτιμότερο να προσπαθήσει κανείς να ζήσει.
Είναι μια μαύρη κωμωδία αναμφισβήτητα αντισυστημική με επίκληση στην αφυπνιστική δράση.
