Υπάρχει ένα μέρος στην καρδιά της Βραζιλίας όπου ο πολιτισμός ξαφνικά σταματά και ξεκινά το ατελείωτο βασίλειο της ζούγκλας. Μιλάμε για τα απίστευτα σύνορα μεταξύ της πόλης Μανάους και του απέραντου δάσους του Αμαζονίου, μια αντίθεση που μας αφήνει άφωνους. Από την μία πλευρά, μια σύγχρονη πόλη, γεμάτη θόρυβο, κτίρια και αστική ζωή και από την άλλη, μια καταπράσινη απεραντοσύνη όπου βασιλεύει η σιωπή ξεχασμένων εποχών.
Κοιτάζοντας από ψηλά, το όριο μεταξύ των δύο κόσμων μοιάζει να έχει οριστεί με χάρακα: άσφαλτος και μπετόν που απότομα σταματούν μπροστά σε ένα πυκνό δάσος που εκτείνεται για χιλιάδες χιλιόμετρα. Το Μανάους, που θεωρείται η πύλη του Αμαζονίου, είναι ο τελευταίος σταθμός πριν από την αχανή ζούγκλα. Η πόλη είναι ζωντανή μέρα – νύχτα, αλλά λίγα βήματα μακρύτερα αρχίζει το απόλυτο βασίλειο της φύσης, όπου ο χρόνος επιβραδύνεται και ο αέρας γίνεται βαρύς από την υγρασία.
Είναι δύσκολο να βρει κανείς αλλού μια τόσο έντονη αντίθεση. Στο Μανάους, οι ουρανοξύστες τείνουν προς τον ουρανό και λίγα βήματα πιο πέρα, τα γιγάντια δέντρα του Αμαζονίου κάνουν το ίδιο αλλά σιωπηλά εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Αυτό το σύνορο δεν είναι απλώς μια γραμμή μεταξύ της πόλης και του δάσους. Είναι ένα σύνορο μεταξύ δύο κόσμων που φαίνεται να μην έχουν τίποτα κοινό, αλλά που στην πραγματικότητα εξαρτώνται ο ένας από τον άλλον.