The Voidal

Το τετράστιχο αυτό του βάρδου Γκράμπουλικ, το οποίο οι τολμηροί θα ψέλλιζαν μονάχα σε κατάσταση μέθης, μα οι σοφοί θα αναγνώριζαν το δυσοίωνο χαρακτήρα του, αφορά σε μια από τις πιο τραγικές και αινιγματικές φιγούρες της σκοτεινής επικής λογοτεχνικής φαντασίας. Καταραμένος από σκοτεινούς και ακατανόμαστους θεούς να περιπλανιέται στο κενό ανάμεσα στους κόσμους ενός απειλητικού πολυσύμπαντος, στερημένος της ψυχής του, της μνήμης του και της ελεύθερής του βούλησης, ο Voidal, ο ερχόμενος από το κενό αποτελεί τον κεντρικό χαρακτήρα στην τριλογία Oblivion Hand (2001), The Long Reach of Night (2011), The Sword of Shadows (2011) του Βρετανού Adrian Cole.

Ο Cole παρουσιάζει αυτοτελή – ως επί το πλείστον –  επεισόδια με διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι παρακινημένοι από έκτακτες συνθήκες ή υπό την καθοδήγηση οντοτήτων αμφιβόλων προθέσεων θα επικαλεστούν τη συνδρομή της αινιγματικής, θρυλικής, σκιώδους οντότητας από το κενό, πληρώνοντας αργά ή γρήγορα το αντίτιμο στους σκοτεινούς θεούς της Μοίρας. Ο ίδιος ο Voidal, ντυμένος στα μαύρα, κινούμενος σαν αράχνη, με πρόσωπο ακαθόριστο και σκοτεινά νεφελώδες, μέσα από την περιπετειώδη εμπλοκή του στα σχέδια θνητών και αθανάτων θα αρχίσει να ακολουθεί σταδιακά το νήμα της δικής του ξεχασμένης ιστορίας προκειμένου να ανακτήσει ό,τι του αποστέρησαν οι τρομερές άγνωστες δυνάμεις που διαφεντεύουν το πολυσύμπαν  “Omniverse” του Cole (αντίστοιχο του Multiverse του Moorcock). 

Βασικό εργαλείο του ερχομένου από το κενό αποτελεί το Χέρι της Λήθης, ο δείκτης του οποίου απλώνεται δυσοίωνα και καταδικαστικά προς την κατεύθυνση τρελών θεών, τερατωδών κατοίκων απαγορευμένων κόσμων, επαρμένων μάγων σημαίνοντας την έναρξη μυστικών διαδικασιών που καταλήγουν στον αφανισμό τους. Στην πορεία του ολέθρου, ο Voidal θα αναγνωρίσει ότι ελέγχεται από σκοτεινές δυνάμεις ασύλληπτων για τη φαντασία, θα συναναστραφεί τους πιο απίθανους χαρακτήρες στα αστρικά πεδία, θα δεχτεί τη συνδρομή του σιδερά των θεών Thunderhammer, της λάγνας και πιστής σε αυτόν Scyllarza και του οικείου του δαιμονικού Elfloq αλλά και άλλων οντοτήτων που θα τον ακολουθήσουν ακόμα και ενάντια στους Σκοτεινούς θεούς της Μοίρας. Θα χρησιμοποιήσει σπαθιά μαγικά – τα σπαθιά των φοβερών εκπροσώπων των Σκοτεινών θεών, θα εξιλεωθεί για παρελθοντικά σφάλματα κοσμικής σημασίας και τελικά θα αναζητήσει το Σπαθί των Σκιών, στο οποίο κρύβεται η ψυχή του και ολάκερη η αλήθεια για την καταδίκη του. 

Όλα αυτά σε ένα εχθρικό πολυσύμπαν, όπου το σκοτάδι απλώνεται ραγδαία και η συνισταμένη των  εξελίξεων οδηγεί στον τελικό πόλεμο, στον οποίο συμμετέχει και πρωταγωνιστεί ο Voidal. Η πένα του Adrian Cole αφήνει να ξεδιπλωθούν ονειρόκοσμοι εφάμιλλοι αυτών του Clark Ashton Smith, με ιπτάμενα ζωντανά νησιά, νεφελώδη καπηλειά όπου οι κάτοικοι του πολυσύμπαντος με πρόσβαση σε αυτά συνάσσονται και φημολογούν, τόποι υδροσελήνιας σαγήνης με ωκεανούς ζωντανής ύλης και αλλόκοσμα φεγγάρια να τους φωτίζουν. Εξίσου μαγευτικοί βέβαια είναι και οι εφιαλτικοί κόσμοι του πολυσύμπαντος του Cole. Κόσμοι σαν τον Αραχνοειδή του απαγορευμένου θεού Spydron με τους ποντικόμορφους κατοίκους, το κάστρο της σκοτεινής ηδονής του μάγου Rammazurk, το Κρανίο του Necral που στεγάζει δαιμονικές οντότητες, τον πύρινο ηφαιστειακό κόσμο του Thunderhammer υπόσχονται απολαυστικά σκοτεινές στιγμές στον αναγνώστη. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι περισσότερες ιστορίες που συνθέτουν τη σάγκα του Voidal είναι γραμμένες και δημοσιευμένες σε περιοδικά φανταστικής λογοτεχνίας στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ιστορίες που πολλά χρόνια μετά (στα 2001) κατάφεραν να διατεθούν για πρώτη φορά υπό μορφή τόμου στο κοινό.

Το κορυφαίο όμως στοιχείο που έλκει έναν απαιτητικό αναγνώστη και τοποθετεί την τριλογία του Cole στα κορυφαία έργα σκοτεινής φαντασίας είναι η πλοκή. Μέσα από αυτήν ρίχνουμε φευγαλέες ματιές σε έννοιες βασικά αφηρημένες όπως η μοίρα και το πεπρωμένο. Ο Βρετανός συγγραφέας χρησιμοποιεί μια πληθώρα από στοιχεία του δυτικού αποκρυφισμού και αφήνει να εννοηθεί ότι όλοι μας πορευόμαστε στα πυκνά σκοτάδια της άγνοιας, ωθούμενοι από ασαφείς συνθήκες και καταστάσεις, κίνητρα παροδικά, υποκινούμενοι από δυνάμεις ασύλληπτες για το νου, δυνάμεις σκοτεινές αλλά όχι απαραίτητα μοχθηρές ή κακόβουλες. Είναι οι δυνάμεις που αποδίδονται στις ιστορίες ως Σκοτεινοί θεοί, που τρομοκρατούν το πολυσύμπαν ως διαχειριστές του αγνώστου και του μέλλοντος. Είναι οι δυνάμεις που καλείται ο κάθε αναζητητής να γνωρίσει προκειμένου να κατανοήσει τη θέση και την τροχιά του σ’ έναν κόσμο αέναα μεταβαλλόμενο και εξελισσόμενο.

Η πορεία του Voidal είναι η δύσκολη μυητική πορεία προς την αποδέσμευση από τρανές εξωγενείς δυνάμεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θεωρώ ότι το μήνυμα που εμπεριέχεται στην εξαιρετική ιστορία της αινιγματικής μορφής που έρχεται από το κενό και που ακόμα είναι άγνωστη στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, συνοψίζεται στους ακόλουθους στίχους του φανταστικού ποιητή Οπύρου, με τους οποίους κλείνω το αφιέρωμα στην τριλογία του Adrian Cole, δια χειρός του πνευματικού πατέρα της σκοτεινής φαντασίας Karl Edward Wagner:

“In their castle beyond night

Gather the Gods in Darkness,

With darkness to pattern man’s fate.

The colors of darkness are no monotonous hue – 

For the blackness of Evil knows various shades,

Full many as Evil has names.

Vengeance and Madness, inseparable twins,

Born together and worshipped as one;

Nor can the Gods tell one from his brother.

In their castle beyond night

Gather the Gods in Darkness

And darkness weaves with many shades.”