Στην Σκωτία είναι φανερό ότι αυτό που κυριάρχησε είναι ο φόβος και η ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα, απέναντι στην τάση για αυτοδιάθεση. Οι τάσεις για αυτοδιάθεση και οι μικροεθνικισμοί διαφόρων λαών, έχουν “αναζωπυρωθεί” τα τελευταία χρόνια και θα κυριαρχήσουν παντού τον 21ο αιώνα σε ένα σκηνικό πλήρους διάλυσης, διχασμών και πολέμων. Αυτό συμβαίνει γιατί το κυρίαρχο σύστημα έχει αποτύχει να ενώσει και θα γίνεται όλο και πιο καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό. Έτσι οι άνθρωποι θέλουν να αποκτήσουν περισσότερη αυτονομία για να απαλλαγούν από τα καταστροφικά δεσμά μιας εξάρτησης που βλέπουν αφενός ότι δεν τους προσφέρει καλύτερη ζωή, αφετέρου, αναπολούν τις παραδοσιακές τους παλιές αξίες και πολιτιστικές ταυτότητες, γιατί η παγκοσμιοποίηση και ο φιλελευθερισμός κατέστρεψαν την κοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις, και γενικά τις αξίες ζωής. Αναγκάζονται οι άνθρωποι να καταφεύγουν σε αυτονομίες γιατί ο φιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση τους πνίγει. Εκεί είναι το πρόβλημα. Είναι βέβαια ολοφάνερο ότι οι μικροεθνικισμοί και η πολυδιάσπαση δεν μπορούν να αποτελέσουν την λύση απέναντι σε ισχυρές μεγάλες δυνάμεις και παγκόσμια προβλήματα. Τα παγκόσμια προβλήματα μόνο μια ενωμένη και ισχυρή Ευρώπη μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Μόνο ενωμένοι είμαστε δυνατοί. Διχασμένοι θα είμαστε πάντα εξαρτημένοι από προστάτες και ευάλωτοι. Ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε ασφάλεια, ελευθερία και ευημερία. Ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο λοιπόν σήμερα; Μια ενωμένη Ευρώπη ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ συστήματος και νέων ΑΞΙΩΝ, που δεν θα καταπιέζει, αλλά θα εξασφαλίζει τις τοπικές πολιτισμικές ταυτότητες και θα αναδεικνύει την αυτοδιάθεση των τοπικών κοινωνιών. Για την ακρίβεια που θα βασίζεται σε αυτή την αυτονομία. Παράλληλα μια Ευρώπη που θα εμπνεύσει μία νέα μεγάλη κοινή Εθνική (πνευματική) Ιδέα και όχι φιλελεύθερη ένωση. Δηλαδή μια Ενωμένη Κοινοτιστική Ευρώπη.
-Δ.Τ.-
“Οι εθνικές παραδόσεις των ευρωπαϊκών λαών είναι ιερές για τις ρίζες τους και αποτελούν ένα μέρος της πνευματικής τους κληρονομιάς. Ωστόσο, η εθνική ταυτότητα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το εθνικό κράτος ως ένα πολιτικό όργανο. Η ευρωπαϊκή ιστορία βασιζόταν πάντα στην πληθώρα των πολιτισμών της και στην ενότητα των πνευματικών της αρχών. Αυτό καταστράφηκε, αρχικά από την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση και, στη συνέχεια, από τη νεωτερικότητα. Η διάλυση της ευρωπαϊκής πνευματικής ενότητας ήταν μέρος της προέλευσης του Ευρωπαϊκού εθνικισμού. Ως εκ τούτου, υποστηρίζουμε την ιδέα μιας νέας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας σαν μια παραδοσιακή αυτοκρατορία με ένα πνευματικό θεμέλιο, και με τη διαλεκτική συνύπαρξη των διαφόρων ηθικών ομάδων. Αντί των εθνικών κρατών της Ευρώπης, μια ιερή αυτοκρατορία – Ινδοευρωπαϊκή, Ελληνική και Ρωμαϊκή.” (Αλεξάντρ Ντούγκιν)