«Έχουμε φτάσει στο σημείο να πιάσουμε πάτο, πάνω σε όλους μας πέφτει η ολοκληρωτική σωματική και πνευματική καταστροφή και εμείς συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε με ένα δειλό χαμόγελο: “Πως μπορούμε να το σταματήσουμε; Δεν έχουμε την δύναμη”.
Φτάσαμε σε ένα σημείο απανθρωπιάς, που για να μην χάσουμε την “μέτρια σούπα” της ημέρας είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε οποιαδήποτε αρχή, ότι πιο πολύτιμο έχουμε, την ψυχή μας, όλες τις προσπάθειες των όσων προηγήθηκαν, κάθε δυνατότητα για τις επόμενες γενιές, έτσι ώστε να μην “ενοχληθεί” η άθλια ύπαρξη μας.
Δεν έχουμε πια καμιά υπερηφάνεια, καμιά σταθερότητα, κανένα ζήλο στην καρδιά. Αλήθεια, δεν υπάρχει πια διέξοδος; Και δεν μας μένει άλλο παρά να περιμένουμε κάτι να συμβεί από μόνο του; Ότι μας συμβαίνει δεν θα απομακρυνθεί από μόνο του ποτέ εάν συνεχίζουμε να το αποδεχόμαστε, να το προσκυνάμε και να το ενδυναμώνουμε, εάν δεν αποβάλλουμε και δεν απορρίψουμε τουλάχιστον εκείνο εις το οποίον είμαστε ευαίσθητοι… το Ψέμα.
Εδώ είναι το κλειδί της ελευθερίας μας, ένα κλειδί που έχουμε παραμελήσει και που είναι τόσο απλό και προσιτό: η άρνηση να πάρουμε μέρος προσωπικά στο ψέμα.
Παρόλο που το ψέμα καλύπτει το κάθε τι, παρόλο που κυβερνά τα πάντα, σε ένα σημείο είμαστε ανυποχώρητοι: να μην κυβερνά εξ αιτίας μου! Ο καθένας μας, λοιπόν, ξεπερνώντας την μικροψυχία του, ας κάνει την δική του επιλογή: ή να παραμείνει συνειδητός σκλάβος του ψέματος (βέβαια όχι με δική του κλίση, αλλά για να θρέψει την οικογένεια του, για να εκπαιδεύσει τα παιδιά του στο πνεύμα του ψέματος!), ή να πειστεί πως ήρθε η στιγμή να ταρακουνηθεί, να γίνει ένας έντιμος άνθρωπος, άξιος σεβασμού τόσο των παιδιών του, όσο και των συνανθρώπων του.»
Φτάσαμε σε ένα σημείο απανθρωπιάς, που για να μην χάσουμε την “μέτρια σούπα” της ημέρας είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε οποιαδήποτε αρχή, ότι πιο πολύτιμο έχουμε, την ψυχή μας, όλες τις προσπάθειες των όσων προηγήθηκαν, κάθε δυνατότητα για τις επόμενες γενιές, έτσι ώστε να μην “ενοχληθεί” η άθλια ύπαρξη μας.
Δεν έχουμε πια καμιά υπερηφάνεια, καμιά σταθερότητα, κανένα ζήλο στην καρδιά. Αλήθεια, δεν υπάρχει πια διέξοδος; Και δεν μας μένει άλλο παρά να περιμένουμε κάτι να συμβεί από μόνο του; Ότι μας συμβαίνει δεν θα απομακρυνθεί από μόνο του ποτέ εάν συνεχίζουμε να το αποδεχόμαστε, να το προσκυνάμε και να το ενδυναμώνουμε, εάν δεν αποβάλλουμε και δεν απορρίψουμε τουλάχιστον εκείνο εις το οποίον είμαστε ευαίσθητοι… το Ψέμα.
Εδώ είναι το κλειδί της ελευθερίας μας, ένα κλειδί που έχουμε παραμελήσει και που είναι τόσο απλό και προσιτό: η άρνηση να πάρουμε μέρος προσωπικά στο ψέμα.
Παρόλο που το ψέμα καλύπτει το κάθε τι, παρόλο που κυβερνά τα πάντα, σε ένα σημείο είμαστε ανυποχώρητοι: να μην κυβερνά εξ αιτίας μου! Ο καθένας μας, λοιπόν, ξεπερνώντας την μικροψυχία του, ας κάνει την δική του επιλογή: ή να παραμείνει συνειδητός σκλάβος του ψέματος (βέβαια όχι με δική του κλίση, αλλά για να θρέψει την οικογένεια του, για να εκπαιδεύσει τα παιδιά του στο πνεύμα του ψέματος!), ή να πειστεί πως ήρθε η στιγμή να ταρακουνηθεί, να γίνει ένας έντιμος άνθρωπος, άξιος σεβασμού τόσο των παιδιών του, όσο και των συνανθρώπων του.»
Ο Ρώσος λογοτέχνης Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, υπήρξε αρχικά κομμουνιστής και κατόπιν αμφισβήτησε μαχητικά το κομμουνιστικό σύστημα, εξορίστηκε στα σταλινικά γκούλαγκ και βραβεύτηκε από την Δύση με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1970, λόγω του αντισοβιετισμού του. Επηρρεάστηκε πολύ από την Ορθόδοξη παράδοση της Ρωσίας και αργότερα οδηγήθηκε στις ιδέες του κοινοτισμού. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ήταν υποστηρικτής του Πούτιν, με αρκετές αναφορές εναντίον της Δύσης. Σήμερα τα γραπτά του είναι πάλι επίκαιρα, καθώς η Ευρώπη στενάζει κάτω από την μπότα μιας άλλης σκληρής γραφειοκρατικής Ένωσης που καταρρέει.