Η αναγκαία ανάπτυξη των τριών κύκλων της ανθρώπινης οντότητας.
1. Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε ίσοι ούτε καν όμοιοι. Και αν δεν κατανοήσουμε αυτή την απλή αρχή, δεν θα καταλάβουμε τι γίνεται στον κόσμο. Είναι βέβαια ολόιδιοι στον Αληθινό Εαυτό τους αφού όλοι προέρχονται από την ίδια ανθρώπινη πρωτουσία που τους διαχωρίζει από όλα τα άλλα πλάσματα (=ζώα και φυτά). Έτσι πολλές φιλοσοφικές παραδόσεις, αρχαίες και σύγχρονες, μιλούν για την ουσιαστική ενότητα της Ανθρωπότητας.
Η αντίληψη της ισότητας, που πήρε τεράστια έκταση και ισχύ μετά το σύνθημα égalité (=ισότητα) της Γαλλικής Επανάστασης το 1789 (μαζί με fraternité “αδελφότητα” και liberté “ελευθερία”) είναι μια διαστρέβλωση αυτής της ιδέας ενότητας και ταυτότητας των ανθρώπων σε ένα ψηλότερο επίπεδο κατανόησης εντελώς απρόσιτο για τις κοινές μάζες (που φωνάζουν το σύνθημα!).
Ούτε ξεκίνησε αυτό το διεστραμμένο σύνθημα με τους Γάλλους. Ήταν γνωστό στην αρχαιότητα, στην Ελλάδα (εξού και η «δημο-κρατία», παρότι γενικά ήταν η αντίληψη αυτή αρκετά περιορισμένη στην εφαρμογή), στην Ινδία και στην Κίνα. Αλλά μετά την Γαλλική Επανάσταση πήρε διαστάσεις.
2. Οι άνθρωποι, όπως είναι ολοφάνερο, δεν είναι ίσοι ούτε σωματικά ούτε νοητικά ή ψυχικά.
Οι σοσιαλιστές ηγέτες (αναρχοαριστεροί και κομμουνιστές κάθε απόχρωσης) αντιλαμβάνονται την ύπαρξη διαφορών, αλλά τυφλωμένοι από την ιδεοληψία τους εμμένουν στον σύνθημα «ισότητα». Με τα προγράμματά τους θέλουν να ισοπεδώσουν την κοινωνία όσο το δυνατόν περισσότερο προς τα κάτω, στο επίπεδο βλακείας και ανικανότητας. Είναι σαν να βλέπουν πως το γκαζόν έχει μικρο-διαφορές, αλλού πιο αραιό ή πυκνό, πιο πράσινο ή κιτρινωπό, και βγάζοντας το βάζουν εκεί ένα πλαστικό χαλί και το βάφουν καταπράσινο.
Μα άλλοι άνθρωποι είναι άντρες, άλλοι γυναίκες. Άλλοι ψηλοί άλλοι κοντοί. Άλλοι λιγνοί, άλλοι παχύσαρκοι, κοκ.
Μετά, υπάρχουν διαφορές στον ίδιο τον χαρακτήρα εκ γενετής. Ένας Μότσαρτ, που παιδάκι ακόμα παίζει πιάνο και βιολί και στην πρώιμη εφηβεία του συνθέτει κονσέρτα και συμφωνίες, δεν είναι ίσος με τον ατάλαντο που δεν ξέρει τη διαφορά μεταξύ κόρνου και κοντραμπάσου. Ένας Αϊνστάιν ή ένας Φλέμινγκ δεν είναι ίσος με τον αργόστροφο που δεν μπορεί να χειριστεί μια απλή αριθμομηχανή. Κι ένας καλόγηρος που νηστεύει και προσεύχεται νυχθημερόν για το καλό της ανθρωπότητας δεν είναι ίσος με έναν μανιακό δολοφόνο ή έναν εξουσιομανή πολιτικό.
Επιπλέον, υπάρχουν διαφορές που απορρέουν από το λειτούργημα ή επάγγελμα μας. Ένας καλός γιατρός (και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) δεν είναι ίσος με έναν ανθρακωρύχο ή σκουπιδιάρη. Κι ένας έντιμος επιχειρηματίας δεν είναι ίσος με έναν κλητήρα ή καθαριστή. Οι ανάγκες και συμπεριφορές είναι διαφορετικές και άνισες.
3. Υπάρχει όμως ακόμα μια διαφορά που γίνεται αντιληπτή σπάνια, από ελάχιστους ανθρώπους. Είναι διαφορές «οντότητας» και «νοημοσύνης».
Με τον όρο «οντότητα» εννοώ αυτό που είναι ο άνθρωπος (ον), άντρας ή γυναίκα, αισθηματικά, διανοητικά και πνευματικά. Πολλοί είναι δραστήριοι, σχεδόν συνεχώς απασχολημένοι: καταπιάνονται φουριόζικα με πολλά και συχνά κουτουλάνε τοίχους. Άλλοι είναι συναισθηματικοί και η συμπεριφορά τους κυβερνιέται από τη συναισθηματική φόρτισή τους, με κυμαινόμενα σκαμπανεβάσματα και σπάνια αναφορά στη λογική. Άλλοι πάλι, καθηγητές και θεωρητικοί επιστήμονες, τείνουν να χρησιμοποιούν τη διάνοιά τους, σχεδόν όλη την ώρα φτιάχνοντας θεωρίες και υποθέσεις δίχως πρακτική σημασία, και ψάχνοντας για εξηγήσεις ακόμα και για τα πιο τιποτένια πράγματα – και αυτοί συχνά δίχως πολλή λογική.
Σπάνιοι όμως είναι οι άνθρωποι που έχουν αναπτύξει αρμονικά και τις τρεις αυτές πλευρές της οντότητας. Η ανάπτυξη αυτή προϋποθέτει, λένε οι σχετικές φιλοσοφικές παραδόσεις, ειδική εκπαίδευση και κάθαρση και αναδιάταξη του νου. Αυτοί δεν ξεχωρίζουν εξωτερικά, μα έχουν εσωτερική αρμονία και ισορροπία.
Οι τρεις πρώτοι τύποι έχουν σύγχυση, κάνουν λαθεμένες επιλογές, σκέφτονται ή ονειροπολούν σχεδόν συνεχώς και ανεξέλεγκτα κι έτσι αφαιρούνται σε παρελθοντικά ή μελλούμενα, θυμώνουν ή θλίβονται συχνά, ζηλεύουν ή μισούν ακόμα και πρόσωπα που αγαπούν, νομίζουν πως είναι σπουδαίοι και πως οι άλλοι πρέπει να τους σέβονται, είναι προσκολλημένοι στις αντιλήψεις και πληροφορίες τους πιστεύοντας πως έχουν δίκιο ενώ οι άλλοι άδικο· και πάντα ρίχνουν το φταίξιμο σε παράγοντες εξωτερικούς και ποτέ στον εαυτό τους: πολύ σπάνια θα δεχθούν πως έκαναν κάποιο λάθος.
Όλοι αυτοί, δηλαδή τα δισεκατομμύρια των μαζών αποτελούν τον κοινό, εξώτερο κύκλο των ανθρώπων. Εδώ κυριαρχεί ο εγωισμός και η ποικιλία αρνητικών συναισθημάτων που μας βασανίζουν (ζήλεια, μίσος, οργή) ενώ η ανασφάλεια και ο φόβος είναι κολλητοί μας σύντροφοι. Η αληθινή συμπόνια και φροντίδα είναι σπανιότατα φαινόμενα. Οι μορφωμένοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, δικαστές, υπουργοί και πρωθυπουργοί, εκκλησιαστικοί, ακόμα και ταλαντούχοι όπως ο Μότσαρτ και ο Αϊνστάιν, ανήκουν σε αυτόν τον κύκλο.
4. Με τον όρο «νοημοσύνη» εννοώ μια ενέργεια απόλυτα ανάλογη με την οντότητα. Έτσι αυτός που έχει εξαγνίσει και αναπτύξει τις τρεις πλευρές της ανθρώπινης οντότητας έχει διαφορετική, πιο λεπτη και ισχυρή νοημοσύνη.
Η νοημοσύνη αυτή δεν είναι σαν τη συνηθισμένη, κοινή εξυπνάδα που λύνει γρίφους και σουντόκου ή το Intelligence Quota ορισμένων μετρήσεων που αναδείχνει τους πολύ «ευφυείς» διανοούμενους. Άνθρωποι με κοινή εξυπνάδα ή σπιρτάδα μυαλού ή με IQ 180 – ακόμα και αυτοί ανήκουν στον εξώτερο κύκλο.
Υπάρχει μια διαφορετική νοημοσύνη που συλλαμβάνει μεγάλες ενότητες όπως αυτή του Έθνους, της Ανθρωπότητας, της Γης ή του σύμπαντος και αναγνωρίζει μια ενιαία ζωή και νοημοσύνη σε αυτές. Και σύμφωνα με αυτή την κατανόηση διακρίνει το αναγκαίο από το περιττό, το αληθινό από το αναληθινό, το καλό από το κακό, το αιώνιο από το παροδικό – και ακολουθεί πάντα το αναγκαίο, το αληθινό, το καλό, το αιώνιο.
Σε αυτούς δράση, γνώση, αγάπη και πίστη είναι μια ενιαία ενέργεια.
Αναγνωρίζει επίσης όχι μόνο την ενιαία φύση των μεγάλων οργανισμών αλλά και τις ιδιαιτερότητες των ατόμων που τους απαρτίζουν.
Τέτοιοι είναι οι μεγάλοι σοφοί και Δάσκαλοι της Ανθρωπότητας και σχηματίζουν τον εσώτερο κύκλο. Όλοι γεννιούνται στον εξωτερικό κύκλο μα πολύ λίγοι εισέρχονται στον εσώτερο.
Ανάμεσα στον εξωτερικό και στον εσώτερο είναι ο μέσος κύκλος όπου βρίσκονται οι λίγοι άνθρωποι που εκπαιδεύονται υπομονετικά για να εισέλθουν στον εσώτερο.
Αυτά λένε παραδοσιακές διδασκαλίες όπως ο εσωτερικός και γνωστικός Χριστιανισμός, ο αυστηρός αποκρυφισμός του Γκουρτζίεφ και Ουσπένσκι, η Βεδική παράδοση των Ινδιών και άλλες.
Νικόδημος
Πηγή: Vigla.gr – Φιλοσοφία