«Ας μην αναφερθούμε σε εκείνους τούς εντελώς αστόχαστους, που, ως ιστορικοί, γράφουν με την αφελέστατη πίστη πως όλες οι απόψεις, όσες είναι διαδεδομένες στον λαό, ειδικά στην δική τους εποχή, είναι αυτομάτως δικαιωμένες και ότι το να γράφει κάποιος σύμφωνα με ό,τι πρεσβεύει αυτή η εποχή, ισοδυναμεί εν γένει με το να είναι τάχα δίκαιος. Μία πίστη από την οποία ζει η σύγχρονη θρησκεία και για την οποία δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα περισσότερο. Οι αφελείς εκείνοι ιστορικοί, που ονομάζουν «αντικειμενικότητα» το να μετράς τις γνώμες και τις πράξεις του παρελθόντος με τις τρέχουσες απόψεις της τωρινής εποχής και εκεί ανακαλύπτουν τάχα τον γνώμονα της αλήθειας. Η αποστολή τους είναι να προσαρμόζουν το παρελθόν σε ό,τι τετριμμένο υπάρχει στο παρόν. Και αντίθετα, χαρακτηρίζουν ως «υποκειμενική» κάθε εξιστόρηση που δεν αποδέχεται ως γνώμονά της αυτό που προσκυνάει η λεγόμενη κοινή γνώμη…»
Φρειδερίκος Νίτσε