Οικοδομώντας κάστρα Ιδεών

29 Μαΐου 1453 αλώθηκε η πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Αλώθηκε στρατιωτικά γιατί πρώτα είχε ηττηθεί εσωτερικά από παρακμή και διάλυση. Η ύστατη προσπάθεια υπεράσπισής της από τους θρυλικούς πολεμιστές, των επάλξεων που διασώζονται μέχρι σήμερα, ήταν το αποτέλεσμα μιας συνειδητότητας, την οποία αρκετοί που ασχολούνται με την πολιτική σήμερα, δεν θέλουν να καταλάβουν. Ο Παλαιολόγος και η φρουρά του, εκτός από μία φυσική πόλη τότε, υπερασπίζονταν και μία Ιδέα, ένα εσωτερικό κάστρο. Αυτή η συνειδητότητα είχε ορθωθεί σαν κάστρο στις ψυχές των τελευταίων υπερασπιστών της Πόλης, κυρίως  από την προσπάθεια της Κοινότητας του Πλήθωνα Γεμιστού στην καστροπολιτεία του Μυστρά. Η φιλοσοφική ομάδα του Πλήθωνα είχε προσπαθήσει έστω και στα τελευταία χρόνια να καλλιεργήσει μία Τάξη Ελλήνων. Δηλαδή να ορθώσει μία πνευματική Καστροπολιτεία για την υπεράσπιση και αναγέννηση του πολιτισμού. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί, ίσως να μην υπήρχε και ο Παλαιολόγος όπως τον γνώρισε η ιστορία. Ήταν τόσο σπουδαία η αφύπνιστική, προσπάθεια της κοινότητας του Πλήθωνα, που ακόμη και αν το Βυζάντιο δεν κατάφερε να σωθεί, ακόμη κι αν ο μεσαίωνας συνεχίστηκε… το νεοπλατωνικό αυτό κάστρο έμεινε και συνέβαλε λίγο αργότερα στην Αναγέννηση της Δύσης.

Σήμερα, μιλάμε για την ανάγκη της Δράσης. Υπάρχει διαφορά μεταξύ της Δράσης που γεννά συνειδήσεις, από την Αντίδραση. Γιατί η Δράση επενδύει στο αύριο και όχι απλά στην ανατροπή του παρόντος. Η Δράση εμπεριέχει δημιουργία και μετάλλαξη. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε να λένε ότι τώρα υπάρχει “πατριωτικό” ρεύμα αγανάκτησης στην κοινωνία και πρέπει να το παρασύρουμε. Ασχέτως αν το ρεύμα αυτό έχει τα χειρότερα κίνητρα και καμία θέληση για ουσιαστική αλλαγή. Να τους παρασύρουμε; Πώς πρέπει να ενεργούμε στους δύσκολους καιρούς; Αναμφίβολα πρέπει να είμαστε μέσα στην κοινωνία, να μιλάμε και να μπορεί να μας καταλαβαίνει. Θέλουμε να βοηθήσουμε όλους τους ανθρώπους να αφυπνισθούν. Αισθανόμαστε όμως αποκομμένοι από το σημερινό πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει. Εμείς ενεργούμε προς μία μετάλλαξη της κοινωνίας σε βάθος και είμαστε εδώ για να κτίσουμε κάστρα Ιδεών. Όχι μαγαζιά για να κυνηγάμε πελατεία. Πρέπει να αφυπνίσουμε και όχι να πείσουμε να μας ακολουθήσουν σαν πρόβατα. Ο αληθινός ηγέτης οφείλει να δημιουργεί ηγέτες, όχι ακολούθους. Συνεπώς θέλουμε να δώσουμε στους ανθρώπους μία πραγματικά ανώτερη προοπτική και όχι μία επιφανειακή κατεύθυνση. Ο Κομφούκιος έλεγε ότι “ο κόσμος είναι σαν ένα χωράφι με σπαρτά που κλείνουν όπως φυσάει ο άνεμος”. Λοιπόν, δεν μας ενδιαφέρει κατά που φυσάει ο άνεμος, που είναι οι πολλοί, η μόδα και τι έχει ρεύμα. Ας πάει το ρεύμα όπου θέλει. Έρχεται και παρέρχεται. Τα κάστρα θέλουν Ταγμένους για να κρατηθούν και όχι πλήθος όπως τα μαγαζιά που κυνηγάνε τις πελατείες των ανταγωνιστών. Δυστυχώς τα κάστρα κτίζονται στις κορφές, κι όχι στα βολικά και στα προσβάσιμα σε όλους. Θέλουν κόπο και δουλειά. Το έχουν αυτό το “πρόβλημα”. Αναγκαστικά κάποιος πρέπει να τα κτίσει, αλλά εμάς μας αρέσουν τα δύσκολα. Όταν όμως κτιστούν, είναι απόρθητα κι εκεί τρέχουν όλοι να σωθούν. Τα γερά θεμέλια θα μείνουν για χίλια χρόνια. Η φρουρά είναι απόλυτη, δεν είναι πολιτικοί. Δεν είναι συνεταίροι. Είναι στρατιώτες. Πιστοί σε μία Ιδέα. Δημιουργοί και υπερασπιστές του πολιτισμού. Η πελατεία είναι ανεμομαζώματα και διαβολοσκορπίσματα. Εκπτώσεις και προσφορές. Το κάστρο είναι κάστρο. Και γιατί πρώτα πρέπει να θεμελιωθεί μια καστροπολιτεία και μετά να σαλπίσει η σάλπιγγα; Εδώ βρίσκεται ένα θεμελιώδες ζήτημα: Η περιφέρεια, μπορεί να είναι ιδεολογικά ανομοιογενής, όταν όμως είναι ο πυρήνας, τότε δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτε σε δεύτερη φάση.

Κάποιος έγραψε με σπρέι σε έναν τοίχο “Κατέστρεψε ότι σε καταστρέφει”. Υπογραφή ένα Άλφα. Ωραίο ακούγεται. Κάθε μέρα το βλέπουμε απέναντι, προσπαθούμε, αντιδρούμε, αλλά γιατί δεν μπορούμε; Είμαστε διασπασμένοι, άτακτοι, ανερμάτιστοι, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τον στόχο. Σκεπτόμαστε ο καθένας διαφορετικά. Καταστρέφουμε, σαμποτάρουμε ή δημιουργούμε καταστάσεις, αλλά το σύστημα είναι παντοδύναμο. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταστρέψεις το σύστημα αν δεν μπορείς να το κατανοήσεις βαθιά στον ιδεολογικό του πυρήνα και να δεις πίσω από την επιφάνεια που δημιουργεί. Ως πότε θα αντιδράς στα κοινωνικά του παράγωγα; Κάποια στιγμή  θα κουραστείς. Ενώ το σύστημα δεν θα κουραστεί να αναπαράγει συνεχώς νέα προβλήματα, νέες πολιτικές, νέες κρίσεις, νέες καταστάσεις ευδαιμονίας, νέες καταστάσεις αρρώστιας ή νέα κοινωνικά ναρκωτικά… Θα είσαι το πολύ πολύ ένας βολικός αντίπαλος που χρειάζεται, μέχρι να αφανίσει και το είδος σου εντελώς. Και αν του γίνεις κάποτε μια πραγματικά ενοχλητική μύγα, τότε μπορεί και να αποφασίσει να τελειώνει μαζί σου. Και… ας μην είμαστε αφελείς, έχει πολλούς τρόπους να το κάνει. Από το να σκοτώσει μερικούς, μέχρι και με μία καταστροφή ή με ολοκληρωτικό πόλεμο αν χρειαστεί. Έχει όπλα που δεν έχεις.

Μπορεί όμως να νικήσεις το σύστημα μόνο αν πρώτα το νικάς ιδεολογικά. Γιατί εκεί είναι ο πυρήνας της κοινωνικής του παραγωγής. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχει όπλα να νικήσει μια ισχυρότερη Ιδέα. Μπορεί να εξοντώσει ανθρώπους αλλά δεν θα μπορεί να εξοντώσει μια ισχυρότερη Ιδέα. Και τότε όσο πιο πολλούς ανθρώπους ή χώρες προσπαθήσει να εξοντώσει, ψυχικά ή σωματικά, τόσο πιο πολύ θα χάνει την κοινωνία. Γιατί οι άνθρωποι θα έχουν δει φως από ένα άλλο υψηλότερο κάστρο. Θα ξέρουν ότι υπάρχει κάτι άλλο. Ναι λοιπόν, πρέπει να παρεμβαίνουμε στα πολιτικά πράγματα, αλλά αν πρώτα δεν έχουμε μία σχολή αφύπνισης – μία φιλοσοφική καστροπολιτεία σαν αφετηρία, ένα Ιδεώδες, τότε θα παλεύουμε στα τυφλά και χωρίς κατεύθυνση. 

“Αν δε θες να δεις έναν άνθρωπο να γίνεται δυστυχής από την πολιτική, μην του δείχνεις τις πλευρές ενός ζητήματος γιατί θα τον μπλέξεις. Δείξε του μόνο τη μία. Ή ακόμα καλύτερα, μην του δείξεις καμία. Πες πως έχεις μια κυβέρνηση αναποτελεσματική, υδροκέφαλη και φορομπηχτική. Ε, είναι προτιμότερο να εξακολουθείς να έχεις μια τέτοια κυβέρνηση παρά έναν λαό που ασχολείται διαρκώς μ’ αυτήν.” Ρέι Μπράντμπερι (“Φαρενάιτ 451”).

Οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να αγωνιστούν για την σωτηρία τους, αυτός όμως ο αγώνας δεν θα πηγαίνει χαμένος αν αποκτά καθημερινά συνειδητοποίηση. Αν δουν ένα φως, μια μεγάλη ιδέα για την οποία αξίζει να προσπαθήσουν να σωθούν. Διαφορετικά δεν θα ξέρουν προς τα που να κατευθυνθούν. Οι κινήσεις θα είναι ασύνδετες και σπασμωδικές, όπως περιγράφει και στο “πλοίο των ηλιθίων” ο Τεντ Καζίνσκυ. Γι’ αυτό ο Φάρος για εμάς είναι ένα σύμβολο. Το κάστρο στην κορυφή! Όπως επίσης και η φωτιά που ανάβουμε στο βουνό για να ζεσταθούμε, είναι σύμβολο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Γιατί αυτό που κάνουμε στην κοινωνία είναι να ανάβουμε μια φωτιά ψηλά για να την δουν στο σκοτάδι οι άνθρωποι και να αποκτήσουν ένα κοινό σημείο κατεύθυνσης, ώστε να επιβιώσουν από τον κατακλυσμό. Αυτό που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να κτίσουμε ένα κάστρο ιδεών! Αυτά είναι σύμβολά που ενώνουν στην κορυφή. Σύμβολα ενότητας και όχι διάσπασης. Ενώνουν και δεν δείχνουν απλά μια άλλη κατεύθυνση. Γι’ αυτό και είναι σύμβολα ηγεσίας και διδασκαλίας και όχι δημοκρατίας ή αναρχίας. Ο Ιούλιος Έβολα γράφει: “Η συνέπεια της δημοκρατικότητας τύπου “κάνε αυτό που πιστεύεις”, είναι η δηλητηρίαση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, που δεν είναι ικανό να διακρίνει για τον εαυτό του, που πολύ εύκολα χάνει την αίσθηση του αυτοπροσδιορισμού, εάν δεν καθοδηγείται από μία δύναμη ή ένα ιδεώδες.”

Υπάρχουν σήμερα διάφορες ομάδες στην Ευρώπη και στην Αμερική, που την διδασκαλία της Παράδοσης, προσπαθούν να την κατεβάσουν βεβιασμένα κατευθείαν σε πολιτικό επίπεδο και μάλιστα κατατάσσοντάς την στην Δεξιά ή στην Αριστερά, ενώ άλλοι σε επίπεδο νεοπαγανιστικής τυπολατρίας. Σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουν πολιτικό κίνημα μέσα από τα υπάρχοντα ρεύματα. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει τίποτα… Μπορεί να επηρεάσουν ένα ρεύμα σκέψης στην πολιτική σκηνή. Αλλά χωρίς σχολή, χωρίς μύηση, δεν μπορεί να υπάρξει κάτι πραγματικά νέο. Όχι χωρίς ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να παράγει μία τάξη διαφορετικών ανθρώπων. Σε όλα. Στο πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο, πως σκέπτονται και κρίνουν, πως λειτουργούν καθημερινά, πως μάχονται, πως αγαπούν, πως εκφράζονται. Προσπαθούν όλοι αυτοί να κατεβάσουν σε χαμηλό επίπεδο κάτι που ΠΡΕΠΕΙ μόνο να κατακτηθεί με ανάβαση. Οι ορδές των ατάκτων δεν μπορούν να αντισταθούν αν δεν γίνουν στρατός. Και αυτό είναι μία εξελικτική κατάκτηση. Το να περάσουμε από το “Εγώ” στο “Εμείς” δεν απαιτεί απλά μία συνάθροιση οργισμένων ατόμων, αλλά είναι μία διαδικασία ολιστικής μετάλλαξης των ατόμων, μέσω της εκπαίδευσης και του βιώματος. Μπορεί λοιπόν να αντισταθούμε προσωρινά σε επιθέσεις του συστήματος, αλλά δεν μπορούμε να νικήσουμε το σύστημα αν δεν έχουμε την πνευματική μας καστροπολιτεία. Και εκεί έγκειται η διαφορά της Δράσης από την Αντίδραση.

Γράφει πάλι ο φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα:

“Το δόγμα των δύο φύσεων -που είναι η βάση της παραδοσιακής άποψης της ζωής- αντανακλάται επίσης στην σχέση που υπάρχει μεταξύ της πολιτείας και του λαού (δήμος). Η ιδέα ότι η πολιτεία έλκει την καταγωγή της από τον δήμο και ότι η αρχή της νομιμότητος και της προελεύσεώς της βασίζεται πάνω σε αυτόν, είναι μια ιδεολογική διαστροφή τυπική του σύγχρονου κόσμου και ουσιαστικά αντιπροσωπεύει μια κατάπτωση.

Με αυτήν την αντίληψη οπισθοδρομούμε σε κάτι που ήταν τυπικό των φυσιοκρατικών κοινωνικών μορφών στερούμενοι ένα αυθεντικό πνευματικό χρίσμα. Άπαξ και ελήφθη αυτή η κατεύθυνση, εκδηλώθηκε μία αναπόφευκτη βαθμιαία πτώση, που τελείωσε με τον θρίαμβο του κολεκτιβιστικού κόσμου των μαζών και τον ερχομό της ριζικής δημοκρατίας.

[…]

Στην βάση του Παραδοσιακού κράτους υπηρετείτο η αφοσίωση και η πίστη, όχι απαραιτήτως σχετιζόμενη με το φυσιοκρατικό δεδομένο της εθνικής ταυτότητος. Η ίδρυσή του βασίζετο στην αρχή της τάξης και της υπέρτατης δύναμης, η οποία, υπερβαίνοντας αυτά τα καθαρά φυσιοκρατικά πεδία, επίσης, διατήρησε το κύρος της σε χώρους που κατοικούντο από πολλούς διαφορετικούς λαούς. Επιπλέον, η Ένωση και ο Διαχωρισμός σε ένα παραδοσιακό κράτος εγένοντο “καθέτως”, βασιζόμενες στην διαθεσιμότητα ειδικών ανωτέρων ποιοτήτων, δικαιωμάτων, ταξικής αξιοπρέπειας και όχι “οριζοντίως” με βάση έναν κοινό παρονομαστή, που σχηματίζεται από ένα “έθνος” ή “πατρίδα”. Εν ολίγοις ήταν μία ενότητα διαμορφούμενη από την κορυφή και όχι από την βάση.”

Προσοχή στο τελευταίο, διότι η ενότητά μας πρέπει να διαμορφώνεται στην κορυφή.

Εμείς δεν ζητούμε αφελώς “περισσότερη Δημοκρατία και ελευθερία” όπως φωνάζουν οι ηλίθιοι και οι δημαγωγοί. Για ποιά ελευθερία μιλούν; Ελευθερία προσωπική δεν μπορεί να υπάρξει έξω από μία συλλογική ισχύ. Είναι μία κατάκτηση και δεν χαρίζεται. Τί να την κάνεις την δημοκρατία όταν είσαι πνευματικά ανίκανος να διακρίνεις το σωστό; Ή πολύ περισσότερο όταν σκέφτεσαι με βάση το υποκειμενικό και βολικό συμφέρον; Η Δημοκρατία θα είναι η καταστροφή σου! Και αυτή είναι σήμερα. Σήμερα όλοι λένε “Όχι στην υποτέλεια” και όλοι παραμένουμε όμως υποτελείς. Γιατί; Γιατί η ελευθερία δεν απαιτεί μόνο αντίδραση αλλά απαιτεί ενότητα και τάξη σε έναν νέο τρόπο ζωής. Για τον άνθρωπο της οργής, το πολύ πολύ να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό και να βελτιωθεί η ζωή του. Ελεύθερος όμως δεν πρόκειται να γίνει, αν δεν γίνει άνθρωπος της Δράσης. Αν δεν υποτάξει το “Εγώ” του σε έναν ανώτερο ρυθμό και μία συλλογική αυτοπραγμάτωση. Η Δράση έχει αφετηρία, προσανατολισμό και σκοπό. Η απελευθέρωση βρίσκεται στο ανώτερο.

Οφείλουμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε κάστρο μιας Ιδέας, ψηλά. Θα το προσπαθήσουμε αυτό, γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν κάποιοι άλλοι. Όποιος μέσα σ’ αυτόν τον άσχημο κόσμο, κοιτά ψηλά, θα δει τη σημαία μας, όποιος κοιτά χαμηλά, δεν θα καταλάβει τίποτα. Αν τα καταφέρουμε με όσους κοιτούν ψηλά, θα έρθει κάποια ώρα που όλοι θα ακούσουν την σάλπιγγα να ηχεί. Ελάτε να κτίσουμε κάστρα γιατί έρχεται χειμώνας. Κι αυτός ο χειμώνας θα είναι μια μεγάλη και σκοτεινή εποχή.