Δυο λόγια από το προηγούμενο, 2ο τεύχος: Αυτά τα άρθρα που διαβάζετε στο περιοδικό μας, θα αναρτηθούν ή αναρτήθηκαν και στο διαδίκτυο. Εμείς όμως μπαίνουμε στην διαδικασία να τα κυκλοφορήσουμε σε χαρτί. Εργαζόμαστε σε κάτι που αρχικά φαντάζει περιττό. Μαζεύουμε χρήματα από αυτά που δεν έχουμε, με στερήσεις, για να βγει αυτή η έκδοση και τα περισσότερα αντίτυπα τα μοιράζουμε δωρεάν. Είναι ένα λιτό δεκαεξασέλιδο, που όμως είναι κάτι πολύτιμο από την καρδιά μας. Είναι το… “κόλπο” μας για να σου πιάσουμε την κουβέντα στη σχολή, στον δρόμο ή στην παρέα και να σου μιλήσουμε για ένα Ιδεώδες. Και είναι κάτι χειροπιαστό που δίνεται χέρι με χέρι σαν κάτι πραγματικά πολύτιμο και ας μην έχει για τους περισσότερους τόση αξία σαν αντικείμενο. Είναι όμως κάτι που μπορεί κάποιος άλλος να το κρατήσει στα χέρια του, να καθίσει και να του αφιερώσει λίγο χρόνο ξεφυλλίζοντας το. Και τότε έχουμε καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο. Ένας άνθρωπος έκανε μία παύση στον έντονο ρυθμό της ημέρας του και διαλογίζεται. Επισκέπτεται τον εαυτό του και επεξεργάζεται ιδέες αφιερώνοντας έστω και λίγο χρόνο αποκλειστικά για αυτό. Σπάνιο για τον αγχώδη τρόπο ζωής μας… Είναι αλήθεια ότι το διαδίκτυο μας προσφέρει έναν ανέξοδο και ευκολότερο τρόπο για να δημοσιεύσουμε τις απόψεις μας. Με ένα κλικ έχει κανείς στην οθόνη του ένα άρθρο, video, ωραίες εικόνες. Έχετε σκεφτεί όμως πόσα άρθρα περνάνε από την οθόνη μας κάθε μέρα με ένα κλικ και φεύγουν; Πόσο χρόνο αφιερώνουμε για να τα επεξεργαστούμε; Πόσο εύκολο είναι αυτό σε μία οθόνη όπου πολλά δεδομένα αποσπούν την προσοχή σε ένα λεπτό; Και τελικά τί μένει;
Μέσα σε αυτό τον καταιγιστικό ρυθμό της σύγχρονης και απρόσωπης πληροφόρησης, πρέπει να αγγίξουμε ψυχές. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο και εργασία για την διαπροσωπική επαφή. Και αυτό το λιτό έντυπο, έχει αυτό τον σκοπό: Να μας βάλει σε αυτή την διαδικασία.
Περιοδικό Λυκώρεια, τεύχος 2