Στη σύγχρονη Ελλάδα, το καχεκτικό αστικό στοιχείο συντίθεται κυρίως από νεόπλουτους χάρη σε εργολαβικές και μεταπρατικές δραστηριότητες και από επιχειρηματίες που έχουν ως πνευματικό ορίζοντα όσα συμβαίνουν στα γήπεδα ή στα νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως, ενώ το όλο και πολυπληθέστερο μεσαίο στρώμα [χαρακτηρίζεται] από τον μιμητικό καταναλωτισμό και από την έπαρση της νεοαπόκτητης ευημερίας και της επίσης νεοαπόκτητης ημιμάθειας. Σε ατομικό επίπεδο, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων συνδυάζει σχιζοφρενικά την παρασιτική κατανάλωση στην πράξη με έναν μυγιάγγιχτο εθνικισμό στη θεωρία. Σε πολιτικό επίπεδο, τα κόμματα πλειοδοτούν σε εθνικιστική ρητορεία την ίδια στιγμή που εκποιούν τον κρατικό μηχανισμό. Σε εθνικό επίπεδο, η χώρα δεν παράγει τα καταναλωτικά αγαθά αλλά τα εισάγει, και για να τα εισαγάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της.
“Παρακμή του αστικού πολιτισμού” – Θεμέλιο, 1991
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ (πάνω από 20 χρόνια πριν)