Λέγεται, πως ο Μιγιαμότο Μουσάσι όταν ρώτησε τον μαθητή του Τζοτάρο, ποιος είναι ο βασικός στόχος στην ζωή του, εκείνος απήντησε πως επιθυμεί να μοιάσει στον δάσκαλό του. Έκρυθμος ο Μουσάσι σχολίασε την μικρότητα των στόχων αυτών λέγοντας:
“Ο στόχος σου αυτός είναι ταπεινός. Να φιλοδοξείς να μοιάσεις στο όρος Φούτζι, με τόσο πλατιά και γερά θεμέλια που και οι ισχυρότεροι κλονισμοί να μην δύνανται να σε ταράξουν και τα μεγαλύτερα έργα των ανθρώπων να μοιάζουν ασήμαντα εμπρός σου. Με τον νου σου σε ύψη που θα σου χαρίσουν διαύγεια να διακρίνεις τις δυνάμεις οι οποίες πλάθουν τα γεγονότα, ώστε να μην μείνεις έρμαιο και παρατηρητής των γεγονότων αυτών καθ’ αυτών.”
Από αυτή την λακωνική, αυστηρή, αλλά βαθείας επιγνώσεως απάντηση του Μουσάσι γίνεται φανερή μία μοναδική κοσμοθέαση, όπου οι ίδιοι οι μεγάλοι Άνδρες, οι ανίκητοι Δασκάλοι, τα ανυπέρβλητα πνεύματα, απαρνιούνται να εγκλωβιστούν σε ένα στεγανό περίβλημα του «εγώ» τους, δεικνύοντας ως πρότυπα εμπνεύσεως, όχι την δική τους αυτοπραγμάτωση, αλλά αιώνιες φυσικές αρχές – σύμβολα – οικοδομήματα, εκ των οποίων τον αποσυμβολισμό πλάθονται και τα ανθρώπινα αιώνια αρχέτυπα ή χαράσσεται το μονοπάτι της αυτοβελτιώσεως και ανελίξεως κάθε διακριτής ανθρώπινης φυσικής παρουσίας. Διότι, επί προκειμένου, κάθε ηρωική, αγγελική, ή υπερβατική προσωπικότητα, σε οποιονδήποτε παραδοσιακό κόσμο, κατόρθωσε να επιτελέσει την «αναρρίχησή» της, πέραν του σύνηθες βίου, μέσω της εξακτινώσεως των ιδίων της μοναδικών χαρακτηριστικών, χαρισμάτων ή και ελαττωμάτων, εντός ή πέραν των ορίων ανωτέρων κοσμικών – θεϊκών αρχών. Η μαθητεία, η ασκητική, η συλλογική δράση ή αναζήτηση, εφόσον απεγκλωβιστούν από την μίμηση, την αντιγραφή ή την επιρροή, διεγείρουν εκείνες τις ιδιάζουσες ατομικές συχνότητες που δρομολογούν τον συντονισμό καταστροφής των στεγανών τειχών της μαζικοποιημένης πλήρως αποϊεροποιημένης νιχιλιστικής καθημερινής ζωής χάριν του Ταο για την Ανατολή και του Αγχιβασίην για την Δύση…
Πηγή: περιοδικό “Έρημη Χώρα” (4ο τεύχος – Αναστάσιος Ιωάννου)