“Θα πρέπει να καλλιεργήσουμε τρία εσωτερικά χαρακτηριστικά: τη σοφία (Τσι), την αλληλεγγύη (Τζιν) και το θάρρος (Γιου). Η Σοφία συνίσταται απλώς στο να είμαστε σε θέση να συνομιλούμε. Από την πρακτική του διαλόγου έρχεται σοφία ανεκτίμητη. Η αλληλεγγύη είναι να ενεργούμε για τον άλλο. Υπάρχουμε σε σχέση με τους άλλους, και θέλουμε το κοινό καλό. Θάρρος είναι να σφίγγουμε τα δόντια. Να προχωρούμε προς τα εμπρός χωρίς να σκεφτόμαστε συνέπειες, εξαλείφοντας κάθε αμφιβολία.”

Ήταν ένα μοναδικό Κυριακάτικο απόγευμα αυτή η τελευταία ημέρα του μήνα. Μετά από μία πεζοπορία ανάμεσα στα χρυσά φυλλώματα των πλατανιών που σκεπάζουν το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, φτάσαμε στην αγαπημένη μας θέση. Ένα σημείο κρυμμένο μέσα στο δάσος όπου υπάρχει ένας φυσικός βράχος και θυμίζει βωμό. Εκεί, “κρυμμένοι” κι εμείς, κοντά πάντα στο μικρό ποτάμι νοιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερη επικοινωνία με το δάσος που μας φιλοξενεί. Τότε, βγήκε από το σακίδιο και το βιβλίο “Χαγκακούρε”, το οποίο είναι ένα από τα κλασσικά κείμενα της παραδοσιακής Ιαπωνικής σοφίας και κυρίως της ηθικής των Σαμουράι. Ένα από τα αγαπημένα βιβλία του Γιούκιο Μισίμα. “Χαγκακούρε” σημαίνει “Κρυμμένος ανάμεσα στα φύλλα”. Διαβάζοντας και συζητώντας, η ώρα πέρασε, μα ο χρόνος ήταν σαν να κυλούσε διαφορετικά… σιγά σιγά τα φθινοπωρινά φύλλα των δέντρων που έκρυβαν τη συντροφιά μας, άρχισαν να φαντάζουν χρυσά κεντημένα στολίδια επάνω στην πορφύρα του ορίζοντα. Καθώς ο ήλιος βασίλευε στο στερέωμα, το δάσος γύρω μας είχε γίνει ένας παράξενος ναός ηρωικού μεγαλείου. Συνειδητοποιώντας αυτή την καθηλωτική ομορφιά, μείναμε σκεπτικοί, ώσπου το κρύο έγινε κάπως πιο αισθητό. Επιστρέψαμε ξανά στην συμβατική διάσταση, ενώ μία μυστήρια αίσθηση μας είχε κυριεύσει… Είχαμε ταξιδέψει στον χρόνο! Σε έναν υπερβατικό άχρονο χρόνο, κάτι που λίγοι φυσικοί ναοί έχουν την ικανότητα να επιτυγχάνουν. Μια εμπειρία που σίγουρα δεν μπορεί κανείς ούτε να περιγράψει εύκολα, ούτε να ξεχάσει. Ξεκινήσαμε σιωπηρά τον δρόμο της επιστροφής, ενώ ο σκύλος μας προσπαθούσε να μας προκαλέσει απτόητος σε παιχνίδια! Όμως εμάς η έξοδός μας από αυτόν τον φανταστικό ναό τον “Κρυμμένο ανάμεσα στα φύλλα”, μας άφησε μια ακατανόητη αίσθηση μοναξιάς. Ποιος είναι ο δρόμος του Σαμουράι;
Tιμή, πίστη, συνείδηση, αγάπη, χρέος… Αξίες που κτίζουμε μέρα με τη μέρα σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο μίσος και στον υλισμό.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *