Η “Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων” ή αλλιώς TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership) είναι μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου και ελεύθερων επενδύσεων που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο των –μυστικών– διαπραγματεύσεων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ. Αξιωματούχοι και από τις δύο πλευρές δηλώνουν ανοιχτά πως ο κύριος στόχος του TTIP είναι να παραμερίσει τις κανονιστικές ρυθμίσεις που αποτελούν “εμπόδιο” στην κερδοφορία πολυεθνικών επιχειρήσεων στις δύο μεριές του Ατλαντικού. Στην πραγματικότητα, τα “εμπόδια” αυτά είναι τα πολύτιμα κεκτημένα μας και οι περιβαλλοντικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα τα εργασιακά δικαιώματα, οι κανόνες ασφάλειας για τα τρόφιμα (που συμπεριλαμβάνουν τους περιορισμούς σχετικά με τα γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα), οι κανονισμοί για τη χρήση χημικών τοξικών ουσιών, οι νόμοι για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο, ακόμη και κάποιες από τις ρυθμίσεις για τις τράπεζες που είχαν στόχο να αποφευχθεί μια επανάληψη της οικονομικής κρίσης του 2008.
Εν ολίγοις, πρόκειται για την εναρμόνιση και εξομοίωση των κανονισμών που διέπουν τη λειτουργία των περισσότερων τομέων της οικονομίας των ΗΠΑ και της ΕΕ και την μείωση κάθε κρατικών περιορισμών, καθώς οι περιορισμοί αυτοί και οι διαφορές, αποτελούν το κύριο εμπόδιο για την δραστηριότητα των μονοπωλίων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σήμερα τα Κράτη ως οντότητες έχουν περιέλθει ολοκληρωτικά στα χέρια μιας διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας η οποία προξένησε τεράστια κοινωνική κρίση, πόλεμο και καταστροφή. Τώρα οι Καπιταλιστές προσπαθούν να φέρουν στην Ευρώπη έναν κοινωνικό μεσαίωνα που θα τους επιτρέψει να έχουν κέρδη οικονομικά και πολιτικά στην αναδιάταξη των ανοικτών αγορών.
Η αμερικανική νομοθεσία σχετικά με την ασφάλεια στο χώρο εργασίας καθώς και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, είναι εξαιρετικά περιοριστική. Σε τόσο μεγάλο βαθμό, που οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμη επικυρώσει ορισμένες από τις πιο θεμελιώδεις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας στο θέμα αυτό, κυρίως όσον αφορά την “ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και την προστασία του δικαιώματος για Οργάνωση” του 1948, τη “σύμβαση για το δικαίωμα οργάνωσης και συλλογικής διαπραγμάτευσης” του 1949 και τη “σύμβαση για την ίση αμοιβή” του 1951. Όλα αυτά, καθώς και κάθε πτυχή κοινωνικού κράτους, πρόκειται να καταργηθούν σταδιακά και στην Ευρώπη, στο όνομα της κρίσης, του ανταγωνισμού και των ελεύθερων αγορών. Οποιαδήποτε διαδικασία σχεδιάζεται για την εξομοίωση της νομοθεσίας μεταξύ των δύο οικονομιών, πρόκειται να οδηγήσει μόνο σε σημαντική επιδείνωση των συνθηκών εργασίας των πολιτών των κρατών μελών της ΕΕ, με στόχο και οι δύο πλευρές να εκμεταλλευθούν τις νέες συνθήκες εργασίας, ώστε να αυξήσουν τα κέρδη τους. Η ισχυρή ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε συνθήκες μεγαλύτερης εργασιακής εκμετάλλευσης και η εργασιακή ανασφάλεια, θα οδηγήσουν αναπόφευκτα στην εξαφάνιση ενός σημαντικού μέρους της ελληνικής οικονομίας, και ιδίως των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και ως εκ τούτου, συνεπάγεται την καταστροφή ενός μεγάλου αριθμού θέσεων εργασίας στη χώρα μας προς όφελος της ευελιξίας του μεγάλου επιχειρηματικού κεφαλαίου. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι αυτές που συγκρατούν μία οικονομία σε πιο χαμηλό κοινωνικό επίπεδο προς όφελος της πλειοψηφίας. Η δημιουργία αυτού του χώρου ελεύθερου εμπορίου και επενδύσεων, δεν έχει σε τίποτα να οφελήσει τους εργαζόμενους και μία πιο κοινωνική οικονομία, αλλά αντιθέτως εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Πρόκειται για μία νέα επίθεση των μεγάλων διεθνών μονοπωλίων, με στόχο την μετάβαση σε μία παγκόσμια νέα Φεουδαρχία. Εμείς οι Ευρωπαίοι πολίτες θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα, δεν χαρίζει ποτέ στην κοινωνία. Όταν δίνει παροχές σε βιοτικό επίπεδο, θα έρθει η ώρα που θα τα πάρει όλα πίσω με τόκο. Δεν πρόκειται για σωτηρία, ούτε για επάνοδο στην ανάπτυξη. Οι Έλληνες πρέπει να οργανωθούμε ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κατηγορηματικά ενάντια στη δημιουργία αυτού του χώρου ελευθέρου εμπορίου και επενδύσεων, που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της ευρω-ατλαντικής ολιγαρχίας. Άμεση αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τοπικοποίηση της οικονομίας.