Ο χειμώνας είναι πάντα η εποχή της ενδοσκόπησης. Όσο πιο κρύο και σκοτάδι εκεί έξω, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι “συγκεντρώνονται” δηλαδή όπως λέει η ίδια η λέξη, έρχονται πιο κοντά στο κέντρο, εργάζονται εσωτερικά, στην θαλπωρή της εστίας, εκεί από όπου αντλούν δύναμη για μια νέα αρχή, για την άνοιξη, την εποχή της δράσης. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο είναι η κορύφωση αυτής της εποχής πνευματικής συγκέντρωσης και ήταν πάντα η Φωτιά που αντιπροσώπευε αυτή την θέρμη του πατέρα Ήλιου σε κάθε κοινότητα και σε κάθε σπιτικό. Ο άνθρωπος των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, έχοντας χάσει την επαφή του με την φύση και τον κύκλο των εποχών, ίσως δεν μπορεί να βιώσει τόσο έντονα αυτό το συναίσθημα. Ήταν όμως πάντα αυτή η Φωτιά, ένας μικρός Ήλιος στην μέση του χειμώνα που μας βοηθούσε να επιβιώσουμε, που έφερνε κοντά την οικογένεια και την κοινότητα, που ζωντάνευε με μύθους και παράμυθους την φαντασία μικρών και μεγάλων, πολεμιστών, κυνηγών και καλλιεργητών, εξερευνητών και θαλασσοπόρων, των ανθρώπων της δράσης και της ζωής. Αυτή η εστία είναι το κέντρο στο οποίο επιστρέφουμε πάντα για να πάρουμε δύναμη, ειδικά στους δύσκολους καιρούς, να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους μας και τους Θεούς μας. Η φωτιά είναι το σύμβολο του Ήλιου που γνωρίζουμε ότι θα ξαναέρθει στον κοινό ουρανό. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, είτε είναι ένα κερί στο σπίτι μας, είτε η ιερή φωτιά της κοινότητας έξω στην φύση, είναι αυτή μια τελετή τιμής των συγγενικών, κοινωνικών, θρησκευτικών, συντροφικών δεσμών, των πιστεύω και των πεποιθήσεών μας. Και του συμβόλου μας που είναι ο πατέρας Ήλιος εκπορευόμενος από το Κέντρο – Κορυφή.