Το κλειδί που μας κάνει κύριους της εσωτερικής μας φύσης είναι γνωστό από την εποχή του κατακλυσμού. Λέγεται: αγρυπνώ, γρηγορώ. Το παν είναι η επαγρύπνηση. Ο άνθρωπος είναι απόλυτα πεπεισμένος πως επαγρυπνεί. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πιασμένος στα δίχτυα του ύπνου και του ονείρου που ο ίδιος έφτιαξε. Όσο τα δίχτυα σφίγγουν, τόσο ισχυρότερη είναι η δύναμη του ύπνου. Αυτοί που παγιδεύονται σ’ αυτό το δίχτυ, είναι αυτοί που κοιμούνται και βαδίζουν μέσα στη ζωή, όπως ένα κοπάδι πρόβατα που πάει στη σφαγή, αδιάφοροι και χωρίς να σκέφτονται. Οι ονειροπόλοι ανάμεσά τους βλέπουν τον κόσμο χωρισμένο σε τμήματα από το πλέγματα του διχτυού, το μόνο που βλέπουν είναι παραπλανητικά αποκόμματα και ενεργούν με βάση αυτά, χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτές οι εικόνες είναι απλώς ανούσια τμήματα ενός πανίσχυρου συνόλου. Αυτοί οι «ονειροπόλοι» δεν είναι, όπως ίσως νομίζετε, οι ποιητές και οι οραματιστές, αλλά οι δραστήριοι της γης, αυτοί που δεν είναι ποτέ αδρανείς, οι ακούραστοι. Μοιάζουν με άσχημους εργατικούς σκαραβαίους που σκαρφαλώνουν ένα λείο σωλήνα για να πέσουν μέσα μόλις φτάσουν στην κορφή. Λένε πως αγρυπνούν, αλλά αυτό που πιστεύουν για ζωή δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ένα όνειρο, προκαθορισμένο από την αρχή με όλες του τις λεπτομέρειες και δεν υπόκειται στην επίδραση της θέλησης τους. Υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα μερικοί άνθρωποι που ξέρουν πως ονειρεύονται, οι πρωτοπόροι που έφτασαν στις επάλξεις, πίσω από τις οποίες κρύβεται το αιώνια άγρυπνο πνεύμα. Οραματιστές όπως ο Γκαίτε, ο Σοπενχάουερ και ο Καντ. Δεν κατείχαν όμως τα κατάλληλα όπλα για να καταλάβουν το κάστρο και η πολεμική τους κραυγή δεν ξύπνησε τους κοιμισμένους.
Το παν είναι η επαγρύπνηση.
Το πρώτο βήμα προς αυτό το σκοπό είναι τόσο απλό που και ένα παιδί θα το κατάφερνε. Μόνο οι υπερμορφωμένοι έχουν ξεχάσει πως να περπατούν και έχουν μείνει παράλυτοι γιατί αρνούνται να αφήσουν τα δεκανίκια που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους.
Το παν είναι η επαγρύπνηση.
Να επαγρυπνείς για το κάθε τι που κάνεις. Μην νομίζεις πως έχεις πια ξυπνήσει. Όχι, κοιμάσαι και ονειρεύεσαι! Μάζεψε όλες τις δυνάμεις σου και κάνε για μια στιγμή να διαπεράσει όλο το κορμί σου αυτό το συναίσθημα: τώρα ξυπνάω! Αν το πετύχεις αυτό, θα καταλάβεις αμέσως πως η κατάσταση στην οποία βρισκόσουν δεν ήταν παρά ένας λήθαργος και ένας ύπνος. Αυτό είναι το πρώτο μετέωρο βήμα του μεγάλου ταξιδιού που οδηγεί από την σκλαβιά στην παντοδυναμία. Είναι ο δρόμος που παίρνω και κάθε νέα αφύπνιση με πηγαίνει πιο μπροστά. Σου δίνει δύναμη πάνω σε όλες τις σκέψεις που σε βασανίζουν. Μένουν πίσω και δεν μπορούν πια να σε αγγίξουν. Βρίσκεσαι πάνω από αυτές, όπως το στέμμα ενός δέντρου βρίσκεται πάνω από τον ξερό κορμό. Όταν φτάσετε στο στάδιο όπου η εγρήγορση κυριεύει ακόμα και το σώμα σας, ο πόνος θα πέσει όπως τα ξερά φύλλα. Τα παγωμένα μπάνια που έκαναν οι Βραχμάνοι, οι νυχτερινές αγρυπνίες των μαθητών του Βούδα και των Χριστιανών ασκητών, τα βασανιστήρια που υποβάλλονταν οι Ινδοί φακίρηδες για να σταματήσουν να κοιμούνται, δεν ήταν τίποτα άλλο από εξωτερικευμένες ιεροτελεστίες, που σαν θραύσματα στηλών, λένε στον ερευνητή ότι εκεί στο μακρινό παρελθόν, υψώνονταν ένας μυστηριώδης ναός της εγρήγορσης.
Διάβασε τα ιερά βιβλία όλων των λαών της γης. Σαν μια κλωστή που διατρέχει όλους τους είναι η μυστική διδασκαλία της εγρήγορσης. Είναι η σκάλα του Ιακώβ, που πάλεψε όλη τη «νύχτα» με τον Άγγελο του Κυρίου μέχρι που ήρθε η «ημέρα» και τον κυρίευσε. Ο ύπνος, το όνειρο και ο λήθαργος είναι το οπλοστάσιο του Θανάτου. Αν θέλεις να νικήσεις τον Θάνατο, πρέπει να ανεβαίνεις σκαλί-σκαλί τα σκαλοπάτια της αφύπνισης σε όλο και πιο φωτεινές καταστάσεις εγρήγορσης. Το χαμηλότερο σκαλί αυτής της σκάλας, που φτάνει μέχρι τον ουρανό, ονομάζεται «ιδιοφυΐα». Πως μπορούμε να ονομάσουμε άραγε τις ανώτερες βαθμίδες; Είναι άγνωστες στην κοινή μάζα των ανθρώπων, υποτίθεται ότι είναι θρύλοι. Αλλά και η ιστορία της Τροίας θεωρούνταν για αιώνες θρύλος, μέχρι που τελικά κάποιος βρήκε το κουράγιο να σκάψει.
Ο πρώτος εχθρός που θα συναντήσετε στον δρόμο προς την αφύπνιση θα είναι το ίδιο σας το σώμα. Θα σας πολεμήσει μέχρι το πρώτο λάλημα του κόκορα. Αλλά αν διακρίνεις την αυγή της αιώνιας αφύπνισης που σε απομακρύνει από τους αιώνια κοιμισμένους που νομίζουν πως είναι ανθρώπινα πλάσματα και αγνοούν πως είναι κοιμισμένοι θεοί, τότε ο ύπνος που έχει καταλάβει το σώμα σου θα εξαφανιστεί και το σύμπαν θα βρίσκεται στα πόδια σου. Τότε αν θέλεις θα μπορείς να κάνεις θαύματα και δεν θα είσαι πια αναγκασμένος όπως ένας σκλάβος να υπακούει σ’ έναν αποτρόπαιο ψεύτικο θεό για να σε ανταμείψει ή να σου πάρει το κεφάλι.
Υπάρχει, ωστόσο, μια άνεση που θα στερηθείτε: η άνεση του πιστού σκύλου που κουνάει την ουρά, που ξέρει ότι έχει έναν αφέντη τον οποίο είναι προνόμιό του να υπηρετεί. Αλλά αναρωτηθείτε, θα αλλάζατε θέση με τον σκύλο σας, ως άνθρωπος που είστε τώρα;
Μην αφήνετε τον εαυτό σας να παρασυρθεί από τον φόβο της αποτυχίας να πετύχετε τον στόχο σας σε αυτή τη ζωή. Αυτός που ακολούθησε αυτό το μονοπάτι, επανέρχεται στη ζωή σε ένα εσωτερικό ταξίδι που του επιτρέπει να συνεχίσει το έργο του: θα ξαναγεννηθεί ως «ιδιοφυΐα». Το μονοπάτι που σας υποδεικνύω είναι γεμάτο θαυματουργές εμπειρίες: νεκροί φίλοι που γνωρίσατε κατά την διάρκεια της ζωής σας θα ξανασηκωθούν μπροστά σας και θα μιλήσουν μαζί σας. Δεν είναι παρά εικόνες! Όντα φωτός, στεφανωμένα με μια μακάρια λάμψη, θα σας εμφανιστούν και θα σας ευλογήσουν. Δεν είναι παρά εικόνες, που σχηματίζονται από τις εκπνοές του σώματός σας καθώς, υπό την επίδραση της μεταμορφωμένης θέλησής σας, πεθαίνει με μαγικό θάνατο και μετατρέπεται από ύλη σε πνεύμα, όπως ο σκληρός πάγος, υπό την επίδραση της θερμότητας, διαλύεται σε διαρκώς μεταβαλλόμενα σχήματα ατμών. Μόνο όταν καθαρίσεις το σώμα σου από κάθε ίχνος του πτώματος, μόνο τότε θα μπορέσεις να πεις: “τώρα πια ο ύπνος έφυγε από μένα για πάντα”.
Τότε θα έχει επιτελεστεί το θαύμα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν, γιατί ξεγελασμένοι από τις έννοιες τους, δεν καταλαβαίνουν πως Ύλη και Δύναμη είναι το ίδιο πράγμα, το θαύμα είναι ότι, ακόμα κι αν σε θάψουν, δεν θα υπάρχει πτώμα στο φέρετρο. Μόνο τότε θα μπορέσεις να διαχωρίσεις την πραγματικότητα από τη φαινομενικότητα. Οποιονδήποτε συναντήσεις τότε μπορεί να είναι μόνο κάποιος άλλος που διάβηκε το μονοπάτι πριν από σένα. Όλοι οι άλλοι θα είναι σκιές.
Μέχρι αυτό το σημείο σε κάθε βήμα θα είναι αβέβαιο αν θα γίνεις μια δυστυχισμένη ή ευτυχισμένη ύπαρξη. Αλλά μη φοβάσαι τίποτα. Κανένας από αυτούς που ακολούθησαν το μονοπάτι της εγρήγορσης δεν εγκαταλείφτηκε από τους οδηγούς του, ακόμα κι αν έχει παραστρατήσει. Υπάρχει ένα σημάδι που θα σου δώσω με το οποίο θα μπορέσεις ν’ αναγνωρίσεις αν μία οπτασία που έχεις είναι αληθινή ή ψευδαίσθηση: αν σε πλησιάζει, αν σου φαίνεται και το μυαλό σου είναι θολωμένο και τα πράγματα του φυσικού κόσμου γύρω σου φαίνονται ασαφή ή αόρατα, τότε μην την εμπιστεύεσαι. Να είσαι σε επιφυλακή. Η οπτασία δεν είναι παρά ένα κομμάτι του εαυτού σου. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις τη μεταφορά που κρύβεται μέσα του, τότε είναι μόνο ένα φάντασμα και χωρίς ουσία, ένα φάντασμα, ένας κλέφτης που σου ρουφάει τη ζωή. Οι κλέφτες που κλέβουν τη δύναμη της ψυχής είναι πολύ χειρότεροι από τους επίγειους κλέφτες. Σαν “Will-o’the-wisps” σε δελεάζουν στα έλη μιας απατηλής ελπίδας, για να σε αφήσουν πίσω στο σκοτάδι και να εξαφανιστούν για πάντα.
Μην αφήσεις τον εαυτό σου να τυφλωθεί από κανένα θαύμα που τάχα έκαναν για σένα, από κανένα ιερό όνομα που σου δίνουν, από καμιά προφητεία που εκφράζουν, ακόμα και αν πραγματοποιείται. Είναι οι θανάσιμοι εχθροί σου, κυνηγημένοι από την κόλαση του ίδιου σου του σώματος, και με τους οποίους πολεμάς για την υπεροχή. Να ξέρεις πως οι θαυματουργές δυνάμεις που κατέχουν είναι οι δικές σου που τις έχουν αφαιρέσει για να σε κρατήσουν σκλάβο. Μπορούν να ζήσουν μόνο κυνηγώντας τη ζωή σας, αλλά αν μπορείτε να τους κατακτήσετε, θα μετατραπούν για άλλη μια φορά σε βουβά, υπάκουα εργαλεία, τα οποία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κατά βούληση.
Έχουν πολυάριθμα θύματα ανάμεσα στους ανθρώπους. Κοιτάξτε την ιστορία των οραματιστών και των αιρέσεων και θα δείτε ότι ο δρόμος του αυτοέλεγχου που ακολουθείτε είναι γεμάτος κρανία. Ασυνείδητα η ανθρωπότητα όρθωσε έναν τοίχο μπροστά τους: τον υλισμό. Αυτός ο τοίχος είναι μια ασφαλής άμυνα, είναι χτισμένος κατά την εικόνα του σώματος, αλλά είναι επίσης ένας τοίχος φυλακής που εμποδίζει την θέα προς τα έξω. Σήμερα, καθώς αυτός ο τοίχος καταρρέει σιγά-σιγά, επιτρέποντας στην εσωτερική μας ζωή να υψωθεί σε νέα φτερά σαν φοίνικας από τις στάχτες, όπου για αιώνες βρισκόταν σαν νεκρός, οι γύπες ενός άλλου κόσμου τεντώνουν επίσης τα φτερά τους. Προσοχή λοιπόν. Μόνο η ισορροπία που ζυγίζετε με το μυαλό σας μπορεί να σας πει εάν τα οράματα που βλέπετε είναι αυτά που μπορείτε να εμπιστευτείτε. Όσο πιο ξύπνιο είναι, τόσο περισσότερο η ζυγαριά γέρνει υπέρ σας.
Αν ένας οδηγός, ένας αδελφός από έναν πνευματικό κόσμο επιθυμεί να εμφανιστεί σε εσάς, θα πρέπει να μπορεί να το κάνει χωρίς να σου απογυμνώσει το μυαλό όπως κάνουν άλλοι. Μπορείς να ακουμπήσεις το χέρι σου επάνω του όπως ο άπιστος Θωμάς. Θα ήταν εύκολο να αποφύγεις τα οράματα και τους κινδύνους τους, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αλλά τι θα κερδίσεις από αυτό; Μένεις φυλακισμένος στη φυλακή του κορμιού σου μέχρι ο δήμιος «θάνατος» να σε οδηγήσει στο ικρίωμα.
Η λαχτάρα των θνητών να δουν τα ουράνια όντα σε ορατή μορφή είναι μια κραυγή που ξυπνά ακόμα και τα φαντάσματα του κάτω κόσμου, γιατί μια τέτοια επιθυμία δεν είναι αγνή – είναι κενότητα περισσότερο, απληστία παρά επιθυμία, γιατί θέλει να «πάρει» με οποιοδήποτε τρόπο αντί να φωνάξει για να μάθει να «δίνει». Όλοι αυτοί που θεωρούν τη γη σαν μια φυλακή, όλοι αυτοί οι ευσεβείς άνθρωποι που επικαλούνται την απελευθέρωση, καλούν χωρίς να το θέλουν τον κόσμο των φαντασμάτων. Κάν’το και συ, αλλά συνειδητά. Για αυτούς που το κάνουν ασυνείδητα, μήπως υπάρχει ένα αόρατο χέρι που θα τους τραβήξει από το βάλτο που έχουν χαθεί; Εγώ δεν το πιστεύω.
Όταν, στο μονοπάτι της αφύπνισης, περάσετε μέσα από το βασίλειο των φαντασμάτων, θα καταλάβετε σταδιακά ότι δεν είναι παρά σκέψεις, οι οποίες ξαφνικά έγιναν ορατές στην όρασή σας. Αυτός είναι ο λόγος που τα βλέπετε ως όντα, και επίσης γιατί φαίνονται παράξενα, γιατί η γλώσσα των μορφών είναι διαφορετική από τη γλώσσα του εγκεφάλου. Είναι η στιγμή που θα συμβεί η πιο περίεργη μεταμόρφωση που μπορεί να σου συμβεί: οι άνθρωποι γύρω σου θα μετατραπούν σε φαντάσματα. Όλα όσα αγαπήσατε θα γίνουν φαντάσματα, το ίδιο σας το σώμα επίσης. Είναι η πιο τρομακτική μοναξιά που μπορεί να φανταστεί κανείς: ένα προσκύνημα στην έρημο, και όποιος δεν βρει την πηγή της ζωής θα πεθάνει από τη δίψα.
Όλα όσα σας λέω εδώ, βρίσκονται στα βιβλία των ευσεβών ανθρώπων όλου του κόσμου: ο ερχομός ενός νέου βασιλείου, η αφύπνιση, η υπέρβαση του σώματος και η μοναξιά. Και όμως μια απέραντη άβυσσος μας χωρίζει από αυτούς τους αγίους ανθρώπους:
Πιστεύουν πως πλησιάζουν οι μέρες όπου οι καλοί θα εισέλθουν στον παράδεισο και οι κακοί θα ριχτούν στην κόλαση.
Γνωρίζουμε πως θα έλθει μια εποχή όπου πολλοί θα αφυπνιστούν και θα χωριστούν από τους κοιμισμένους, όπως οι άρχοντες από τους δούλους, γιατί οι κοιμώμενοι δεν μπορούν να καταλάβουν αυτούς που είναι αφυπνισμένοι.
Γνωρίζουμε πως δεν ισχύει το καλό και το κακό, αλλά υπάρχει μόνον το “σωστό” και το “λάθος”.
Πιστεύουν ότι το να μένουν «ξύπνιοι» σημαίνει να κρατούν τα μάτια και τις αισθήσεις τους ανοιχτά και το σώμα τους σε εγρήγορση κατά τη διάρκεια της νύχτας, ώστε να μπορούν να κάνουν τις προσευχές τους. Γνωρίζουμε ότι το «ξύπνημα» είναι η αφύπνιση του αθάνατου εαυτού και ότι η αϋπνία του σώματος είναι η φυσική του συνέπεια.
Πιστεύουν ότι το σώμα πρέπει να περιφρονηθεί και να παραμεληθεί, επειδή είναι αμαρτωλό.
Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει αμαρτία. Το σώμα είναι η αφετηρία μας, κατεβήκαμε στη γη για να το μεταμορφώσουμε σε πνεύμα.
Πιστεύουν ότι πρέπει να ζήσουν το σώμα τους στη μοναξιά για να εξαγνίσουν το πνεύμα.
Γνωρίζουμε πως το πνεύμα μας πρέπει πρώτα να πάει στη μοναξιά για να μεταμορφώσει το σώμα.
Σε σένα απομένει να διαλέξεις το μονοπάτι που θα ακολουθήσεις: ή το δικό μας, ή το δικό τους. Πρέπει να ενεργήσεις σύμφωνα με τη δική σου θέληση. Δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω. Είναι πιο ωφέλιμο να μαζέψεις ένα πικρό φρούτο της επιλογής σου από το δέντρο, παρά ένα γλυκό αν σου το πουν άλλοι.
Γκούσταβ Μέιρινκ «Το πράσινο πρόσωπο»