Ο Απόλλων ήταν για τους Έλληνες και Ρωμαίους το αρχέτυπο του τέλειου ανθρώπου: όχι μόνο ισχυρός, αλλά και αρμονικός, όχι μόνο ευφυής, αλλά και καλλιεργημένος, όχι μόνο δίκαιος, αλλά και φιλεύσπλαχνος στην αυστηρότητά του. Στην αναζήτηση της χρυσής τομής μεταξύ της πνευματικότητος και της λογικής, μεταξύ της εμπνεύσεως και της πειθαρχίας, της φυσικής δυνάμεως και της ευαισθησίας… Συμβόλιζε την ιδέα ότι ο ανώτερος στόχος δεν είναι η δύναμη, αλλά η αναλογικότητα. Αυτό το ιδανικό, απεικονισμένο στο μάρμαρο, έγινε για χιλιετίες ένα εγχειρίδιο για το πώς μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος — σαφής, ολοκληρωμένος και αρμονικός.
Στην φωτογραφία ο Απόλλων του Μπελβεντέρε, από ελληνικό πρωτότυπο περιόδου 330—320 π.Χ. — πρότυπο αρμονίας, που εκφράζει πολύ περισσότερα από απλά ένα «όμορφο σώμα».

“Όλο το γίγνεσθαι γεννιέται από την σύγκρουση των αντιθέτων· οι καθορισμένες ποιότητες που μας φαίνονται μόνιμες, δεν εκφράζουν παρά την παροδική υπεροχή του ενός από τους παλαιστές, αλλά δεν θέτουν τέρμα στον αγώνα, η πάλη διαρκεί αιώνια. Τα πάντα διέπονται απ’ αυτή την πάλη και η ίδια αυτή πάλη εκφράζει την αιώνια δικαιοσύνη.

Είναι μια ιδέα αξιοθαύμαστη που έχει αφετηρία της την αγνότερη πηγή του ελληνισμού, που θεωρεί τον ανταγωνισμό ως τη διηνεκή ενέργεια μιας συμπαγούς και αυστηρής δικαιοσύνης, συνδεδεμένης με σκοπούς αιώνιους. Μονάχα ένας Έλληνας ήταν ικανός να καταστήσει αυτή την ιδέα θεμέλιο σε μία κοσμοδικία· είναι η καλή Έρις του Ησιόδου, υψωμένη σε παγκόσμιαν αρχή, είναι η αγωνιστική σκέψη των Ελλήνων και των παλαιστρών, του ανταγωνισμού των πολιτικών κομμάτων και των ελληνικών πολιτειών, γενικευμένη όμως στο άπειρο, σε βαθμό που ο μηχανισμός του κόσμου κινείται τώρα μέσα της.”

Φ. Νίτσε (“Η γέννηση της φιλοσοφίας στα χρόνια της ελληνικής τραγωδίας”)